GRONINGEN – Het is rustig in The Smooth Brothers in Groningen. Abel Tuinstra is nog niet in zijn Abel Natürlich karakter geschoten en eet rustig een banaantje. Tourmanager Katy zit kalm met een consumptie aan tafel en nu en dan komt er iemand binnen voor een bestelling. Alleen wat apparatuur van een artiest wijst er op dat hier straks binnen een twintig tal minuten, een optreden is voor Popronde Groningen. De klok van de Martini Toren gaat al aardig richting het begin tijdstip van 16:00 uur. Uiteindelijk pakt de podiummanager, maar eens de telefoon om te informeren wanneer de techniek langs komt voor aanvang van deze showcase. Ondanks dat overal de juiste aanvangstijd staat is de techniek in de veronderstelling dat Abel Natürlich pas over een klein uurtje zijn grande entree gaat maken. Dan gaan er dingen gebeuren, ineens staat de techniek drie man sterk zaken aan te sluiten, maar met een paar minuten te gaan is duidelijk dat er vertraging zal zijn. Ondanks dit rommelig begin en leer moment voor Popronde Groningen vind Abel Natürlich zijn rust als hij achter de piano plaatsneemt van The Smooth Brothers. In zijn pitch naar de podia heeft hij laten weten dat hij graag gebruik maakt van een aanwezige piano in welke staat dan ook. Al snel blijkt, als hij ‘Goals’ inzet, dat deze middag de pianoman van Billy Joel wordt gecombineerd wordt met Tom Waits en in zijn opbouw van de liedjes doet het nu en dan denken aan good-old George Formby met een beetje jaren 40 vibe en eigenlijk is de combinatie dan weer heel erg naturel en helemaal Abel Natürlich. Op soms wat chaotische, maar verder lekkere manier wordt er een mooie ontspannen sfeer neergezet, waarin fijne liedjes worden gespeeld, er ruimte is om te keuvelen en je je nu en dan in een kroeg waant waarin een artiest is verdwaald die een piano heeft gevonden en spontaan zijn publiek vermaakt. Na de rustige opening volgt het Waitsiaanse ‘Terrible Luck’ dat net iets vlotter is en erg aanspreekt, terwijl de connectie met George Formby het meest duidelijk naar voren komt in ‘Everybody Gets Paid’ en je onvermijdelijk even kijkt hoe het met de ramen staat bij de Smooth Brothers in dit jaren veertigachtige nummer. In de loop van het optreden komt de gedachte aan beide grootheden vaker langs. In de liedjes zit vaak een lekkere opbouw, zoals in ‘Future Anthems’ dat rustig uit de startblokken komt, maar aan vaart wint gedurende de song of juist op een andere manier zoals in het dromerige ‘Monday Morning’ dat langzaam schrijnender wordt en daarmee prachtig. Prachtig is ook ‘Rosie’ dat van rustig naar uptempo gaat. In zijn introducties mag nu en dan nog iets meer rust komen, zonder zichzelf geweld aan te doen, want Abel Natürlich is erg oprecht, en hij vertelt onder andere dat er deze herfst nog een EP zal verschijnen. Na ‘Rosie’ wordt het aanvankelijk nog heftiger om uiteindelijk heel klein en gevoelig te eindigen met ‘Place in My Heart’.Abel Natürlich viert als Abel Tuinstra triomfen met Personal Trainer, maar dat is voornamelijk de muziek van de band, maar dit is zijn eigen werk. Dat is absoluut meer dan moeite waard en bevat ruwe, maar prachtige pareltjes en ontwapenende inzichten. De techniek barst de Smooth Brothers weer binnen. Het optreden, dat al gestopt was, moet onmiddellijk stoppen want ze moeten ombouwen. Ach in de hectiek van bijna 50 optredens in een paar uur gaat er wel eens iets niet van een leien dakje. Het is ze vergeven, ondanks dit wat vreemde einde blijft de indruk toch dat Abel Natürlich een lekker eigenzinnige en vermakelijke act is die mooi het bij zichzelf weet te houden en er een fijn intiem concert van heeft gemaakt. Chapeau voor deze singer songwriter met zijn indie folk en pop.
Chapeau voor Abel Natürlich
