Het is een mooie beeldspraak die de Canadese Caroline Marie Brooks gebruikt bij de introductie van haar eerste solo album. “Er is een muur, thuis in het huis waar je zo vertrouwd bent, bij een trap die eindigt in een kelder waar niemand ooit komt. De muur leeft met foto’s en herinneringen.” Het zijn de verhalen die bij deze herinneringen horen die Brooks verklankt voor haar indrukwekkende debuut. Prachtige songs, door een kei van een zangeres. Caroline Marie Brooks debuteert dan wel solo, maar als onderdeel van The Good Lovelies is ze een gewaardeerde gast in Nederland en, tip voor programmeurs, met dit gezelschap wil ze in 2022 terugkeren naar Europa voor optredens. Op haar debuut vertelt ze intieme verhalen, die duidelijk heel dicht bij haar staan. Ze kijkt met enige weemoed, maar met heel liefde terug op bepaalde zaken. Het is echter niet per definitie een heel nostalgisch album geworden. De zachte begeleiding brengt vooral de mooie klanken in haar stem mooi op de voorgrond en vult nu en dan, vaak met bescheiden gitaar spel, ruimtes prima op. Het album begint met ‘Vitamin’. Een nummer dat ook op single is uitgekomen. Een nummer dat weliswaar een mooie nostalgie bevat, maar wel een positieve vibe waar je ook de toekomst mee in kan. Vlot volgt dan ‘Night Drive’ een prima uptempo road song en heel erg fijn is ‘Bird Song’, waarin een vraag om hulp en geruststelling door klinkt. Een indrukwekkend en heel kwetsbaar nummer, met veel oprechtheid en openheid gebracht en een prachtige tweede stem van Andrew O’Brien (The Fortunate Ones). Producent Jim Bryson is er perfect in geslaagd om naar voren te brengen wat belangrijk is. Het verhaal en die prachtige stem die het vertelt. De rest is, met respect, franje bij die twee hoofdzaken, wel erg fraaie akoestische franje, dat dan weer wel. Traag en fantastisch is ‘I Can’t Always Be There’, misschien wel de mooiste van de elf parels op dit album. Het is een lied dat zo enorm veel liefde bevat. De liefde voor een kind dat groot wordt en waar je naar kijkt met trots, maar ook met een herinnering aan die ene perfecte dag die je altijd wilt vasthouden. ‘Song for Fred’ is het enige nummer waarin niet wordt gezongen. Dit instrumentale nummer is een mooie ode aan haar vader. Op het album werk Brooks met prachtige muzikanten. Uiteraard Kerri Ough en Sue Passmore, haar Good Lovelies kompanen, maar ook lap steel van Christine Bougie, bas werk van Steve Zsirai en Ben Whiteley en Joshua Van Tassel op drums. ‘To the Waves’ is wat vlotter en breekt de mood weer met een positieve vibe in het prima opgebouwde album. Het blijft over de hele lengte een album waar goed over is nagedacht, maar ook dat geen compromissen sluit als het over de oprechtheid gaat en de pracht van de nummers. Op elk moment pakken de prachtige folk songs, er is op goed op gelet dat het geen Good Lovelies light album is, maar Brooks trekt duidelijk haar eigen plan in nummers als ‘Lights Goes Down’ en ‘Garden Song’ voor ze met ‘Tomorrow’ een blik vooruit werpt en met de Roger Miller cover ‘Oo-De-Lally’ het grote boek met verhalen sluit. Het boek van iemand die beseft hoe goed ze heeft, maar ook hoe kwetsbaar dat is. Van iemand die al nostalgisch kan terug kijken, maar ook nog genoeg heeft om naar uit te kijken. Een heerlijk album is dit geworden.
Caroline Marie Brooks – Everything At The Same Time
