LEEUWARDEN – De Middle Aged White Men, het is een topic deze dagen waar toch veel heren die eigenlijk alles mee hebben direct in de klaag en slachtoffer modus schieten bij elk zuchtje tegenwind. Dat het ook anders kan bewijst Brückenbauer. De indie rock band uit Joure bezingt het leven van de middelbare man, en hoewel er ook zeker enige melancholie in de liedjes is te bespeuren over vrienden die te jong zijn overleden of uit beeld geraakt op het moment dat er gezinnen kwamen en de kroeg werd verruild voor de huiskamer met vrouw en keuters en fijne talentenjacht op TV, maar eigenlijk was het kernliedje bij het optreden op het Fries Straat Festival in Leeuwarden het allereerste ‘Door’. Het leven levert soms ellende op, maar met positieve gedachten voorwaarts, want het leven verdient het om geleefd te worden. De band bestaat uit Bert Steeman die de gedreven zang voor zijn rekening neemt, Marty de Vries op gitaar, Ronald van den Oudenalder op basgitaar en Martin Halma op drums aangevuld deze keer door de bekende Toetsenist zonder Naam. De band was een jaar of tien geleden erg actief, maar dan eigenlijk volledig in het Engels. Qua nieuw materiaal werd in 2019 de zaak weer opgepakt, maar dan in het Nederlands met ‘Door’, de oproep om je zegeningen te tellen en maar vooral te blijven dansen en sjansen. Een voortreffelijke opening, want dansen en sjansen is absoluut mogelijk Brückenbauer. De muziek is catchy indie rock met pop elementen. Schedelklevers noemt de band dit zelf. Opvallend en mede verantwoordelijk voor het eigen gelui is de karakteristieke stem van zanger en frontman Bert Steeman. Een stem die even wennen is, maar dan weet te beklijven en te boeien. Dat komt voor het eerst echt tot uiting in ‘Doe Het Dan’. Een song die rustig begint, maar allengs stevig wordt en daarmee ook urgenter en urgenter. Steeman weet ook met een mooie rust de nummers inhoudelijk te introduceren. Hij neem even de tijd om de interesse van het publiek voor een song te vergroten, zoals bijvoorbeeld ‘Naar Boven’. Een nummer voor degene die deze feestelijke middag niet meer bij konden wonen. Een nummer ontstaan na het overlijden van vriend Martin en een prachtig eerbetoon op gedragen aan de doden onderons, maar ook nu met die positieve inslag om vooruit te blijven kijken. Een indrukwekkend nummer dat met zichtbaar veel emotie op de planken werd gezet, ook zo’n song met een lekkere gitaarsound dat wijst op een opgroeien en muzikaal volwassen worden met de muziek van de indie rock bands van de jaren 80 en 90 met gitaren en hun ruwe kantjes die er voor zorgt dat het blijft steken. Iedereen heeft in zijn leven iemand waarmee je veel optrok en die eigenlijk ineens is blijven steken, terwijl jij een andere kant op ging. Een kompaan waar je naast zat in de kroeg, maar jouw barkruk blijft leeg, maar zit hij er nog? Is ie dood? Wat zou er van hem geworden zijn. In ‘Hey Rob’ vraagt de band zich dit af in een lekkere vlotte song. ‘Doe Even Uit’ kwam wat vrijblijvender over, maar was daarmee wel een mooie springschans voor de apotheose van het concert. Die kwam met de samenvatting van het leven. het uptempo ‘Voor Altijd’ en zeker ook met ‘Dood Paard’ over wat je allemaal onderneemt in het leven, waarbij de band de metafoor is, en dat het soms voelt als trekken aan een dood paard, maar dat de volhouder zal overwinning. Het hoogtepunt van het concert dat duo, dat mooi werd afgeblust met ‘Tröcken’ en even later kreeg het band, met alle kinderen in het publiek op het podium een fraai einde met de conclusie dat je ‘Vanavond’ toch weer gewoon eindigt op de bank met haar en dat dat goed is. Brückenbauer heeft de juiste afslag genomen en een brug gebouwd tussen jeugd, het middelbare leven en de toekomst op een manier waarin plek is voor melancholie, maar vooral kijken naar de toekomst en dat op een muzikaal aansprekende manier.
Brückenbauer bouwt een brug tussen heden en verleden, maar kijkt naar de toekomst
