BORGER – Een minuut in ‘De Wereld Draait Door’ is inmiddels een soort ridderslag in de populaire muziek. Als het wordt aangekondigd door Matthijs van Nieuwkerk dan moet het wel goed zijn. De praktijk blijkt vaak weerbarstiger. The Mulligan Brothers ontvingen deze ridderslag de avond voor ze op het podium stonden bij VanSlag / Roots on the Road in Borger. Het resulteerde in een run op de kaartjes en hoge verwachtingen. Die hoge verwachtingen werden al bij het openingsnummer ‘Oh Susanna’ ingelost. Het publiek moest zich inhouden om niet direct in een staande ovatie uit te barsten. Met het overwinnen van de Drenten had de band onder aanvoering van zanger Ross Newell een makkie. Het resulteerde niet in gemakzucht op het podium, maar juist in een wisselwerking waarbij het publiek de band naar grotere hoogte klapte en de band in haar spel het publiek mee omhoog trok. Het opneningsnummer werd gevolgd door een sterke openingsserie met ‘So Are You’, One Trick Pony’ en ‘Kaleidoscope’. Allemaal van het debuut album van de vrienden die als muzikale broers door het leven gaan. Ross Newell heeft een prachtige omvloerste zangstem. Zeer aansprekend, maar af en toe iets moeilijker verstaanbaar. Het was zaak de oren gespitst te houden voor de sterke teksten. Even was er aandacht voor andermans werk met ‘Atlantic City’ van ‘The Boss’ Bruce Springsteen. Muzikaal werd de zaak vaak prachtig ingekleurd door Gram Rea op viool en mandoline. De basis werd gelegd door Greg Deluca op drums, die bij zijn invallen een heel enkele keer net een fractie te laat was, maar verder zich een fijne drummer en zanger toonde en op Suitcasebass Ben Leininger. Dat laatste is een leuke gimmick en leent zich prima qua geluid, maar is door de heftige standaard toch een statisch instrument. Het sterktste gedeelte van het concert was misschien wel net voor de pauze. ‘Bad Idea’, ‘Not Always What It Seems’ en het prachtige ‘Cecilia’ deed het publiek in stampede naar de merchstand gaan, toen de laatste klanken op het podium waren weggestorven. Als op dat moment het concert was gestopt had iedereen al gesproken van een succes, maar er volgde nog een even prachtige tweede set dat werd afgetrapt met ‘Louise’. Dat nummer over een nichtje van Ross Newell was ook de eerste keer dat Newell echt aan het vertellen sloeg. Voor de pauze waren het vaak toch kortere aankondigingen, maar na de pauze kwamen de verhalen los. Ook ‘Thrift Store Suitcase’ kreeg een prachtig verhaal mee over willen ontsnappen uit je leven en de sleur, maar dat het alternatief niet altijd beter is. Ook nog een wijze levensles op de koop toe. The Mulligan Brothers spelen van die typisch Amerikaanse muziek die er zo goed in gaat in Europa. Een beetje rock, een vleugje blues en bluegrass en stevige scheut folk afgeblust met wat country. Prachtige zang, uitmuntende harmoniëen en fraaie composities. Enthousiast maar bedaard gebracht. De staande ovatie kwam er alsnog. Als toegift ging het even anders. Twee klassiekers in het genre kregen een prima uitvoering. Eerst ‘The Weight’ van The Band gezongen door Rea en Leininger en daarna ‘The Night They Drove Old Dixie Down’ eveneens van The Band en gezongen door Deluca en wederom ging de zaal als één man staan. Ze beloofden plechtig terug te komen. Aan die belofte worden ze in Borger vast gehouden.
Borger valt voor de charmes van The Mulligan Brothers
