HAMBURG – Op 20 juli komt de nieuwe single uit van Blurry Future. Dat viert het Duitse duo met het Welcome To The Village publiek in Leeuwarden. Die krijgen namelijk de primeur vertellen Marlon Mausbach en Charlotte ‘Charlie’ Becher als we het duo spreken in de Duitse havenstad. Blurry is het allerminst, want een strak blauwe hemel kondigt een offensief van de zomer aan die ook op het festivalterrein gevoeld zal worden. Blurry Future is nog niet één van de grote namen in Leeuwarden, maar het optreden wordt mede mogelijk gemaakt door het uitwisselingsprogramma voor bands Excite. Enthousiast vallen beide bandleden elkaar bij als het gaat over Leeuwarden. Op 19 juli, een dag voor ze hun single uitbrengen, staan ze op het Welcome To The Village podium om dat te vieren. Naast hun optreden is er ook nog een DJ set van beide Duitse muzikanten te verwachten. We vinden Blurry Future niet in Hamburgs bruisende stadscentrum, maar daar buiten, waar het iets minder klotst, maar waar andere invloeden een kans krijgen.
Hamburg is een voorname popstad. Tal van mooie podia en tal van aansprekende festival. Een plek om je te laten inspireren. „Als ik heel eerlijk ben, niet echt.“ Marlon Mausbach wint er geen doekjes om. „We zijn beide opgegroeid aan de rand van de stad. Van de scene in het centrum hebben we niet veel gezien. In onze jeugd keken we vooral op tegen Amerikaanse muzikanten en dat was onze inspiratie.“ Charlie Becher vult aan: Natuurlijk realiseerden we ons dat het belangrijk was om ons toch daarin te begeven en kennis te gaan maken met de mensen die de muziekindustrie in Hamburg bevolken en die vind je in het centrum. Tegenwoordig kennen we heel veel geweldige muzikanten. Niettemin blijft onze belangrijkste bron van inspiratie Britse en Amerikaanse artiesten. We houden echter enorm van Hamburg en zouden niet uit de stad willen vertrekken. We moeten ook nog even een shoutout geven voor „RockCity„“ Rockcity is een organisatie die op tal van manieren bands en artiesten bijstaat of het nu gaat om coaching of het leveren van apparatuur, transport of contacten. „Zonder deze organisatie zou de muziekscene in Hamburg niet zo geweldig zijn als hij nu is.“ Rockcity blijkt ook doorslaggevend in de komst via Excite naar Welcome to the Village. Mausbach legt verder uit. „We hebben Excite leren kennen door RockCity. Het is een uitwisselings programma voor Europese bands. We krijgen de kans om op een festival te spelen in het buitenland en in ruil spelen buitenlandse bands op een festival in Hamburg. Het is een geweldige kans om ervaring op te doen, om mooie nieuwe plaatsen te zien, zoals Brighton waar we optraden of straks Leeuwarden. Het is een ervaring hoe het toeren is in een ander land.“
We nemen even een stap terug en kijken hoe beide artiesten nou eigenlijk artiest zijn geworden. Als overeenkomst hebben beide een vrouwelijke muzikant als eerste voorbeeld in hun leven. Mausbach gaat voor. „Mijn tante was muzikant. Ik kon haar elke dag horen oefenen op het saxofoon in de kamer naast de mijne. Dat inspireerde me echt. Ze speelde in bands en nam me altijd mee naar concerten. Ik was 10 en op een dag vroeg ze me te helpen met het opnemen van demo’s van een aantal kinderliedjes die ze had geschreven voor een producer waar ze mee werkte. Hij vond mijn stem zo aansprekend dat hij me aan mijn eerste opdracht in de muziekindustrie hielp. Uiteindelijk zong ik kinderliedjes voor een hele bekende Duitse muzikant, zat met hem in de studio en ging op toer.“ Marlon Mausbach zong onder andere Pippi Langkous liedjes in het Duits in. „Mijn ouders luisterden naar heel verschillende genres muziek, zoals Fugees, D‘Angelo, the Beegees, Linkin Park en Rage Against The Machine en daar heb ik ook veel van geleerd.“ Charlie Becher had haar moeder om haar bij de eerste stappen te begeleiden. „Mijn moeder was viool docente. Het was dus heel vanzelfsprekend dat mijn oudere broers en ik instrumenten leerden spelen. Ik begon met de viool op mijn zevende. Mijn moeder luisterde weinig naar muziek. Het was haar werk en ze hield van de stilte en de rust als ze thuis was. Ze had twee grote laden vol met klassieke cd’s. Ik hield er van om een tutu aan te doen en te dansen op die klassieke klanken toen ik een jaar of vijf was. Mijn moeder speelde zelf in die tijd in het bekende kamer orkest Camerata en ze nam me regelmatig mee naar oefensessies. Ik ontdekte ook al jong de popmuziek en daar luisterde ik alleen op mijn kamer naar. Ik was gefascineerd hoe verschillend het was van klassieke muziek. Het stelde de artiest echt in staat om zich te tonen en te vertolken wat hij voelde. Ik was zes en besloot dat ik popster wilde worden. Ik oefende vaak met zingen en dansen. Mijn familie bekeek dat met een mild amusement en dat maakte me kwaad, maar zorgde er ook voor dat ik alleen maar meer en harder ging oefenen. Ik liet het niemand zien, maar deed het wel. In 2015 deed ‘The Voice of Germany’ een oproep voor een auditie. Ik verveelde me en stuurde ze een video, maar tot mijn verrassing belden ze me en vroegen of ik naar Berlijn wilde komen om voor hen te zingen. Uiteindelijk heb ik het net niet gered, want ik was veel te nerveus en stond te schudden als een rietje, maar het was ook het moment dat ik me realiseerde dat ik kon slagen als zangeres.“
Mausbach pakt het dan weer op. „Ik heb eigenlijk nooit zo’n moment in mijn jongste jeugd gekend dat ik dit of dat wilde worden, daarin verschil ik van veel artiesten. Ik wilde gewoon op het podium staan en presenteren wat ik had geschapen. Mijn tante brak door in 2009 en kwam in een bekende Duitse band terecht. Dat openende mijn ogen. Ik realiseerde dat je artiest kon worden en dat ik dat ook kon bereiken als ik daar mijn best voor deed. Ik kende Charlie van het schoolkoor. Ik maakte mijn eigen instrumentele tracks voor mijn eigen plezier. Op een dag maakte ik een track die mij heel speciaal was leek. Ik moest onmiddellijk aan Charlie denken.“ De zangeres valt direct in: „Ik werd direct gegrepen door de track van Marlon. Ik zag zoveel potentieel er in.“ Dat was ook wederzijds. “Ik hou van Charlies stem en de manier waarop ze schrijft. Ik stuurde haar de track en vroeg haar of ze interesse had om daar iets op te schrijven. Ik vond het geweldig wat ze terug stuurde en wist op dat moment dat ik met haar een band wilde beginnen“. Becher maakt het dan af: „Ik heb mijn hart en ziel er in gelegd om het de perfecte song te maken. Op het moment dat Marlon me vertelde dat hij het geweldig vond, was ik aan de haak geslagen en nu zitten we hier“, straalt ze.
Welcome to the Village noemt de muziek van Blurry Future „Nostalgische slaapkamer-R&B“ en adverteert het verder als; „een wereld van obscure geluiden en verleidelijk pulserende beats. Een scherpe elektrische gitaar en een stem met een flirterig fluweelachtig geluid scheppen samen een nieuwe dimensie tussen fantasie en realiteit. Bovenal zorgen de belachelijk lekkere trip-hop-grooves de basis voor een realisatie: dit is de toekomst.“ Marlon Mausbach hoort het aan. „We hebben eerlijk gezegd nooit gedacht over een stijl die we wilden nastreven. We hadden onze eerste track ‘Carparks’ direct te pakken zonder daar veel over te reflecteren. We oefenden zelfs nog nooit samen. We kregen alleen het gevoel dat wat we samen gemaakt hadden anders klonk dat alles wat we ooit hebben gehoord.“ Becher diept het verder uit: „Marlon luisterde veel naar metal, rock en hip-hop, terwijl ik juist veel meer pop, country en rap apprecieerde. Het was een wilde mix die samen kwam, maar het klonk interessant en zorgde er voor dat we veel aandacht kregen.“
Nieuwsgierig duiken we verder er in hoe ze nu dan hun liedjes schrijven. Marlon Mausbach wijst even op zijn partner die verschrikt op zij kijkt als ze net een slok neemt. „Het speciale is dat we nooit samen liedjes schrijven. Aangezien ik uit de metal en rock kom is mijn creatieve proces veel meer gericht op riffs. Vaak heb ik eerst een idee voor een coole riff en vormt dat later de basis voor een track. Ik heb er vaak maar één dag voor nodig om een hele track te bedenken, want dan ben ik een creatieve bui. Als ik zo’n bui heb, dan is het net of ik een film zit en merk niks op van wat er om me heen gebeurd. De gitaar en de beat is de basis voor een liedje, later zoek ik daar dan coole synthesizer sounds bij om verschillende delen uit te lichten.“ Hij zwijgt en kijkt weer op zij. Charlie Becher heeft haar glas neergezet „Als ik een liedje schrijf gaat dat altijd op een verschillende manier. Soms heb ik zelf een idee of is het juist een track van Marlon waardoor ik geïnspireerd raak. Vaak als ik alleen schrijf dan heb ik een paar regels van een gedicht dat ik ergens in de trein op mijn telefoon heb geschreven. Daarna ga ik meestal achter de piano zitten en brainstorm ik verschillende melodieën. De laatste tijd vind ik het ook geweldig om te schrijven zonder instrument. Dat is heel snel mijn favoriete manier van schrijven geworden, want het geeft zoveel artistieke vrijheid. Mijn liedjes gaan vaak over mentale problemen, angsten of sociale vraagstukken. Met mijn teksten wil ik mensen steunen en ze laten voelen dat ze worden begrepen, maar tegelijkertijd ook de maatschappij een zacht duwtje de juiste richting in te geven en er voor zorgen dat mensen weer met meer empathie begrip hebben voor elkaars gevoelens. Dat is voor mij erg belangrijk!“
Na deze zware verklaring is het even tijd voor een zijweg en werken we toe naar Leeuwarden. Naast een optreden verzorgt Blurry Future een een DJ set. „Als DJ speel je meer met de mensen dan voor de mensen.“, aldus Marlon Mausbach. „Je wilt dat de mensen het naar hun zin hebben, waardoor het nodig is dat je weet welke muziek ze willen luisteren om hun te behagen. Je moet er gevoel voor hebben om te voorspellen waar ze van houden en wat juist niet.“ Charlie Becher bekijkt het van een andere kant. „Als artiest leg je je eigen emoties bloot. Dat geeft me altijd heel veel adrenaline, want je geeft een stukje van je ziel weg en legt dat in de handen van je publiek. Als zij het niks vinden, wat ik hun geef als artiest raakt het mij veel persoonlijker dan als mensen vertrekken van de dansvloer als ze een plaatje niet leuk vinden dat ik draai.“
Als de term plaat is gevallen is de volgende stap om te vragen hoe het hier mee staat. Blurry Future heeft alleen de EP ‘Welcome to the Future’ in 2018 uitgebracht. Helderheid in de toekomst is gevraagd en Charlie Becher geeft die. „We hebben heel veel plannen voor deze zomer. Zoals we al vertelden presenteren we dit weekend onze eerste single, in augustus brengen we nog een single uit en in september komt dan eindelijk onze tweede EP ‘Woke’ uit.“
We sluiten af met nog een blik naar voren en wel naar wat we kunnen verwachten in Leeuwarden. „Ik heb een enorme sterke drang om dat podium op te gaan en op te treden“, vertelt Mausbach. „Natuurlijk hoop ik dat het publiek het ook naar hun zin hebben, maar het maakt me niet uit hoeveel mensen er staan. Ik wil mijn hele leven muziek maken en als ik dan door dat te doen mensen blij maak, dan is dat een positief bijeffect.“ Zijn muzikale partner vult aan: “Voor mij is de belangrijkste reden dat ik graag wil dat mensen horen wat ik te zeggen heb. Ik ben een nogal introvert persoon, maar ik hou er van om mezelf door mijn kunst uit te drukken. Muziek geeft me de mogelijkheid om mensen te laten horen wat ik te zeggen heb. Ik wil het publiek in de ogen kijken en zien dat wat ik zing ze raakt. Ik wil mijn visie van een betere wereld met ze delen.“ Dan kijken ze elkaar aan. „Reken op interessante beats, bizarre riffs, een stem zoals je nog nooit heb gehoord en het allerbelangrijkste echte emoties en heel veel fun“, lachen beide. Vroeg opstaan om dat niet te missen is wel aan te raden, want Blurry Future opent op de vrijdag 19 juli Welcome to The Village.