AMEN – Een week geleden ontving De Amer in Amen de ‘Keeping the Blues Alive Award’. Drie dagen later overleed vrijwilliger Herman Vos. Daar waar verdriet en blijdschap zo dicht bij elkaar liggen leeft de blues en het concert van Erja Lytinen werd dan ook in het teken gesteld van Vos. Dat werd een absoluut waardig eerbetoon, want Erja Lyytinen en haar band waren in hun element. De eerste set was nog iets ingetogen, maar de tweede en derde set; dat was een ongekend bluesfeestje. Met een solo opende Erja Lyytinen de show. Daarna viel haar band in voor prima nummers, maar met het derde nummer ‘Grip of the Blues’ kwam Erja Lyytinen echt los. Een prachtig nummer en ook het sprankelende ‘Love Laboratory’ dat op het komende studio album komt beviel al zeer. Het bleken slechts voorbodes. In de tweede set opende Lyytinen met het gevoelige ‘Change of Season’. In het nummer een lange solo van bassist Juha Verona. Het was kenmerkend voor de tweede set. Alle ruimte voor improvisatie en dat resulteerde in prachtige uitvoeringen van ‘Everything is Fine’ en het op de oude blues geïnspireerde ‘You Make Me So Said’. Erja Lyytinen heeft niet wat veel gitaristen van haar klasse hebben. Ze loopt niet op te scheppen met haar vaardigheden op de slide gitaar. Ze vent haar kunsten niet uit voor persoonlijk glorie, maar stelt ze in dienst van de muziek en zo van het publiek. Een eigenschap die ook haar band heeft. Naast Verona ook drummer Kai Jokiaho en gitarist Davide Floreno. Mooie bescheiden musici die het plezier en het goed en intens musiceren voorop stellen en in dienst van Lyytinen spelen, die op haar beurt ook regelmatig haar bandleden in het zonnetje zet. Geen spoor van egotripperij en dat is prettig. Lyytinen zoekt constant het contact met het publiek. Ze luistert, vertelt, reageert, grapt en in de derde set gaat ze letterlijk de zaal rond al spelende op haar gitaar en maakt her en der een praatje. Een mooie uitvoering van ‘Steamy Windows’ laat het publiek deinen aan het begin van de derde set. Schitterend is ‘Lullaby’. Een nummer dat ze opdraagt aan Herman Vos, maar ook aan haar kinderen. Erja Lyytinen vertelt smakelijk dat ze bluesmama is geworden. De dunne dame met haar korte broek op het podium lijkt in niks op dat beeld. Het resulteert in grappige gesprekken met het publiek. Ze heeft ook niet de donkere stem van een bluesmama, maar wel een zeer aangename en krachtige zangstem. Af en toe is te horen dat Engels niet haar moedertaal is, maar dat Fins dat is. Het blijft een detail in de show, waar Lyytinen haar publiek meeneemt in het plezier in de muziek en haar wil de blues te delen met anderen. Na ‘This Guy Is Crying’ is het afgelopen. Het publiek klapt haar naar nog een nummer, maar na ‘Erja’s Conribution to Jazz’ komt ook aan dit bluesfeestje een einde. Het was de eerste maar vast niet de laatste keer. “Ik heb nog nooit zo’n grote ballen gezien,’ kwijlt Lyytinen als er bier en gehaktballen voor bij komen. Na hard werken is het goed eten.
Bluesmama Erja Lyytinen excelleert in De Amer
