GRONINGEN – Het optreden van Blue Eskimo tijdens Melodica is zo’n optreden waarbij in Groningen al wordt gezegd…. je moet er bij geweest zijn. Dat was prachtig. Het tweede optreden van de piepjonge Groninger formatie was dan ook een ware publiekstrekker. Veel mensen waren er dan wel in het Grand Theatre niet bij, maar in Lola lieten ze zich deze tweede kans niet ontnemen. Dan kun je over dertig jaar altijd nog beweren… Blue Eskimo op Melodica…. ik was erbij. Blue Eskimo is ontstaan uit het muzikale huwelijk tussen Melle Leijten en Suze Commandeur. Beide waren vooraf alleen actief, maar dit is ook weer typisch zo’n geval dat één en één meer dan twee is. Beide stimuleren elkaar, vullen elkaar aan en dragen beide bij tot het grotere geheel. De harmoniën van het duo zijn bijvoorbeeld uit de kunst, terwijl Melle Leijten met zijn solo zang, mysterie en diepgang toevoegd en Suze Commandeur helderheid en kracht. Blue Eskimo zou zomaar kunnen uitgroeien tot het Groninger antwoord op Mandolin Orange, een band waarvan je beide kunt aanraden om het oeuvre van deze Amerikanen goed tot zich te nemen en als inspiratiebron te nemen voor de toekomst. In de opening ‘Right By The Sun’ was direct die mooie samenzang te beluisteren. Erg mooi was de mandoline in handen van Commandeur die helaas de rest van de show ongebruikt bleef, want hierna wisselde de zangeres naar gitaar. Het verdiend aanbeveling voor Blue Eskimo om zoveel mogelijk toch de mandoline en de even later ten tonele verschijnende banjo van Leijten in hun muziek te blijven verwerken. Gitaar heeft iedereen al. Hoezeer het publiek het duo omarmde bleek wel uit het uitbundige applaus al na het eerste nummer. Ook na het tweede nummer, ‘Ocaña’s Place’ wederom een uitzinnig publiek. Die gulheid was terecht. Het waren prachtige liedjes. Wat nog ontbrak was het vanzelfsprekende en natuurlijke van vele optredens, maar dat kan ook nog niet worden verwacht bij een tweede optreden. Daarvoor zijn podiumkilometers nodig. Af en toe moet ook nog even her en der kritisch naar de liedjes gekeken worden. Het met leadzang van Melle Leijten gezongen ‘Black Bird’ mag bijvoorbeeld een wat minder abrupt einde hebben. Prachtig was ‘The Seed’ met Commandeur qua zang in de leidende rol. Het nummer dat duidelijk het meest af is en het enige nummer van Blue Eskimo dat al op internet is gepubliceerd. Voor het laatste nummer geen gitaren, maar banjo en zang. Een nieuw nummer dat nog geen naam heeft maar al wel prachtig klonk. De roem snelt Blue Eskimo voorruit, aan Leijten en Commandeur dit pad in te vullen. Maar over dertig jaar. Blue Eskimo op Melodica en in Lola. Ik was erbij.
Blue Eskimo laat roem vooruitsnellen
