GRONINGEN – Het was op de dag af 9 jaar, 1 maand en 19 dagen geleden sinds Ben Caplan in mogelijk zijn eerste optreden in het Noorden op het podium stond van Roodehaan, destijds nog op een flinke steenworp afstand van de Friese grens, in Warfhuizen. In de loop der jaren groeide de baard, de faam, het aantal optreden en de omvang van zaal waarin hij stond. Via Roodehaan en Vera is Caplan inmiddels een gewaardeerde artiest in Spot / De Oosterpoort in de stad Groningen. Eerste indrukken zijn echter sterk en dus kondigde Caplan, deze keer solo zonder begeleidingsband, aan dat hij had getracht enige zinnen Fries te leren. In de uitverkochte zaal in ‘ouderwetse’ sta opstelling kreeg hij daarmee de lachers op zijn hand en het advies vooral dat niet te doen. Ben Caplan begon al jong met het smeden van zijn vakmanschap. Als prille baardloze knaap pende de man, die tegenwoordig Nova Scotia in Canada thuis noemt, zijn eerste liedjes en als 19 jarige gooide hij alle schroom overboord en koos voor de muziek. In Canada staat hij al sinds 2006 op de podia en al snel verscheen een eerste album. Nu is hij toe aan zijn vierde studio album. ‘Recollection’ met veel opnieuw ingespeelde oudere liedjes en dat brengt hem, met in acht neming van enige voorzorgsmaatregelen, dwars door de pandemie naar Europa voor een lange toer die in Groningen een kickstart kreeg. Toch nog even terug naar 2012. In dat jaar was Caplan in Nova Scotia genomineerd in tal van categorieën van de Nova Scotia Music Awards. Beste nieuwe artiest, beste digitale artiest, songwriter en album, maar de prijs die hij thuis op zijn nachtkastje heeft staan is de Award voor beste entertainer. In Groningen bleek onmiddellijk waarom dat is. Ben Caplan is een fantastische muzikant en heeft een intrigerende en flexibele stem waarmee hij kan fluisteren en bulderen en vooral mooi zingen, maar als entertainer nam hij je mee in de show van de energieke opkomst tot de sprint met gitaar en een aantal moves waar de beste rockbands, inclusief een halve koprol, jaloers op zouden zijn, als afsluiting van zijn toegift. Van de eerste tot de laatste minuut is hij bezig met zijn publiek. Na zijn stormachtige opkomst en begroeting, kroop hij achter de toetsen om in een mooi contrast te beginnen met het rustige ‘Imagine’ en het erg mooie ‘Night like Tonight’ om daarna zijn gitaar van stal te halen en te schitteren met ‘Birds with Broken Wings’. Hierna muzikaal even een adem pauze met twee rustige nummers, voor met een prachtig intro Caplan ‘Drift Apart’ inzette. Dat mooie nummer liet hij overtuigen om te vervolgen met het, met donkere klanken, wat zwaarder op de hand zijnde en ontregelende, maar daardoor ook schitterende ‘Deliver Me’. Een nummer dat lang niet altijd op zijn set list staat, maar dat misschien wel zo moeten, al is het maar voor het tegenwicht. In zijn muziek gebruikt Caplan tal van invloeden. Solo met alleen gitaar en toetsen is dat misschien niet altijd even duidelijk, mar naast folk en Americana zijn dat bijvoorbeeld klezmer en gypsy. In de wisselingen van instrument keerde hij voor ‘Belly of the Worm’ en ‘Under Control’ terug naar de toetsen om even later met ‘I’ve Got Me a Woman’, een oorspronkelijk John Anderson nummer, de hele zaal aan het zingen te krijgen en daarna vloeiden, in een bruut contrast, tranen bij ‘Lullaby’, dat heel zacht en heel gevoelig is. Als entertainer is Caplan schitterend en op zijn best, maar af en toe mis je gewoon even dat persoonlijke verhaal, even niet die lawaaimaker met vele gezichtsuitdrukkingen, maar gewoon Ben die dat deurtje open zet naar zijn ziel en vertelt waarom dit of dat nummer hem zo dierbaar is. Even later was alweer het einde gekomen. Vlot en robuust speelde hij ‘Stranger’ om te eindigen met het fantastische ‘Down to the River’. Het enorme applaus bracht hem snel terug, waar na hij met het gevoelige en intieme ‘Lovers’ Waltz’ en het uitbundige ’40 Days & 40 Nights’ een succesvol kruis kon zetten over optreden nummer 1 van deze Europese tour.
Ben Caplan entertaint De Oosterpoort
