Een opvallende verschijning in het geduldig wachtende publiek voor De Oosterpoort in Groningen waren een blonde dame en een muzikant een zestal jaar geleden. Gitaren op de rug, tas met kleding in de hand, pas uit de trein. Er stond zomaar een Take Root artieste tussen de Take Root gangers. Dat was de Canadese Basia Bulat op zoek naar de artiesten ingang. Even later maakte Bulat een enorme indruk bij haar optreden diep in de kelders van De Oosterpoort. Een optreden met een kwaliteit dat het hoofdpodium had verdiend. Alle reden om haar terug te vragen en een jaar later later stond ze op het podium in het Grand Theatre met een even mooi, maar totaal anders optreden. Basia Bulat is een artieste die je blijft verrassen en steeds weer een andere aanpak kiest. Dat is zeker het geval bij haar nieuwe album ‘The Garden’. Op deze plaat herbezoekt ze nummers van haar vorige albums, maar dan in uitvoeringen waarin de strijkinstrumenten de muzikale begeleiding en nu en dan de muzikaal hoofdrol voor hun rekening nemen. Een bijzondere aanpak die er mede voor zorgt dat het zeer aansprekende uitvoeringen zijn en vooral ook de mooie donkerte in de stem van Bulat, die behaaglijk is, maar op de manier van een roofdier die je op je gemak stelt voor er wordt toegeslagen, prachtig tot uiting komt. Het bijzondere is dat de artieste nu een heel ander, beter, begrip heeft bij liedjes die meer dan een decennium geleden schreef, waardoor het ook een heel andere lading krijgt. Het concept van dit album ontstond dromerig uitkijkende over een tuin door een open raam. Met arrangeurs Owen Pallett, Paul Frith en Zou Zou Robidoux werden een aantal songs van de albums die de Canadese tot nu toe uitbracht onder handen genomen en opnieuw opgenomen met een strijkkwartet. Een album dat nog extra betekenis krijgt omdat Bulat gedurende het proces ontdekte zwanger te zijn van haar eerste kind, een dochter die inmiddels op deze aarde rond stapt. Het album leunt op de country en folk, maar ook zeker op de klassieke muziek. Het is een fantastische combinatie, waarbij het vooral de stem van Bulat is die alles op een prima manier samen brengt. Het album, een uur lang genieten, begint rustig met donkere strijkgeluiden in het prachtige titelnummer. Een ingehouden prachtstuk, dat barst van de kracht, maar dat weet te bedwingen in een zachte aanraking. Traag en verhalend is ‘Infamous’, dat ook indruk maakt. De spanning wordt opgebouwd in ‘Heart of my Own’ met een mooie ontwikkeling en net iets steviger. Fantastisch mooi is het zich groots aankondigende ‘I Was A Daughter’ met prachtig strijkwerk in een lang intro van meer dan een minuut waarna prachtig en kalm de stem van Bulat invalt. Het regent in deze tuin van overvloed met zestien liedjes, die op één of twee na, eigenlijk moeiteloos bekoren. Het vlottere ‘Go On’ dat je aanmoedigt, in het rustig steeds urgenter wordende ‘Tall Tall Shadow’ is expressiviteit in haar stem goed te beluisteren bijvoorbeeld. Tot de hoogtepunten van dit album horen ‘The Pilgriming Vine’, het kabbelende ‘Fables’ en het uitbundigere ‘Love is at the End of the World’. Soms worden de nummer gescheiden door korte instrumentale composities. Het einde is erg sterk met ‘In The Name Of’, het zwoel beginnende ‘Are You in Love’, dat rustig je hart binnen trippelt en de glorieuze summit van deze tuin vormt en het eindigt met ‘Good Advice’.Het is tijd dat Basia Bulat deze strijkers in haar koffer stopt, de tuin deur achter zich dicht trekt en deze kant weer op komt voor weer een heel nieuwe aanpak tijdens een concert.
Basia Bulat – The Garden
