MUNNEKEZIJL – Een mooi succes voor De Sluys in Munnekezijl uitbater John Huisinga dat hij niemand minder dan Andrew Ellis had gecontracteerd op de laatste dag van diens tournee door Europa. Ellis deed prachtige concertzalen aan en fijne podia door heel Europa en sloot in Munnekezijl deze rondgang af voor hij de volgende ochtend in Brussel het luchtruim koos richting Reykjavik en daarna thuis. Dat laatste is erg belangrijk voor hem, want daar heeft hij na een roerig leven rust gevonden. Hij definieert zich eerst als echtgenoot van Mary, vervolgens als vader van hun twee kinderen en tenslotte als muzikant. De krachtige Americana met gitaar en drum van Ellis bevalt uitstekend. De man heeft een sterke stem met rauwe kanten, maar ook zeker zeer gevoelig. Hij weet daarmee zowel te rocken als te ontroeren. Dat het zijn laatste optreden was, bleek geen reden voor Ellis om zich niet in te zetten. In een langdurig concert vermaakte de zanger zeer met zijn eigen en een goede keus uit andermans nummers. De man uit Toledo opent na een wonderlijke voorbereiding met een doorzoeking van de tourbus door de Duitse politie en de constatering dat de capo is blijven liggen op het vorige adres en dus moet in Munnekezijl, met succes, één worden gevonden, met het rustige ‘Good Old Days’. Een rustig nummer, maar al snel zitten we met bijvoorbeeld ‘John Henry’, de klassieke folksong, en ‘Hallelujah’ van Ryan Bingman in de lekkere krachtige bleusy Americana. Ellis gezeten in achter zijn drum houdt er een bijzonder hoog tempo op na. In amper een uur speelt hij liefst zestien liedjes. Hij gaat vanaf het ene liedje, na twee tellen stilte door in het andere. Dat zorgt er wel voor dat de liedjes voor het gevoel soms hun eigen karakter verliezen, maar hij lost dit deels op door te variëren in het gevoel en tempo van zijn songs. Mooie nummers als ‘You Can Have The Crown’ van Sturgill Simpson en ‘I’m Local’ komen langs. Erg mooi is ‘1952 Vincent Black Lightning’ een song van Richard Thompson, maar ook de eigen liedjes van Ellis doen hier niet voor onder. Het erg mooie ‘Tail Light’ bijvoorbeeld of het robuuste ‘None The Worse for Wear’. Na de pauze bleef Ellis uit dit vaatje tappen met een prima doorsnede uit zijn liedjes aanbod met een overtuigende ‘Hold On’, een fijne Preachers Blues’, het heavy ‘Broom Stick’ en het prachtige ‘Snake drive’ en natuurlijk publieksfavoriet ‘Mama Gonna Hate this Song’. Een vakman die weet te roeren, te bezweren en vooral openhartig en oprecht is in zijn liedjes.
Andrew Ellis sluit Europese tour af in Munnekezijl
