GRONINGEN – Iedere muziekliefhebber kent ze wel. Verregende festivals die, misschien wel juist daarom, zich diep vastzetten in de herinnering. Pinkpop 1987 met Lou Reed, Chris Isaak, In Tua Nua, een vies verengd klef broodje dat Iggy Pop oppakte van het podium, een hap van nam en terug smeet het publiek in of een ondanks nare geluiden dapper doorzingende Jimmy Summerville van The Communards. Minder lang geleden die enorme wolkbreuk op het Bevrijdingsfestival 2015 in het Stadspark van Groningen toen de weergoden het voor de dravers opnamen en de evenementen stillegden en iedereen die niet op tijd onderdak kon vinden tot op de draad nat werd. Noorderzon kende ook al zijn wederwaardigheden met hemelse nattigheid. Voor het concert van Opera Alaska dreigde erg slecht weer. Vlak voor aanvang kreeg het publiek, complimenten voor de organisatie van Noorderzon, instructies en een regencape, want er werd een bui verwacht en hoe hevig de werd? Opera Alaska had amper het podium met een koffer vol dromerige indie en wat stevigere nummers betreden en de regencape kon aan en kwam ook niet meer uit. Het paste perfect bij de doorleefde en prachtig droefgeestige liedjes van dit gezelschap. Soms komt het druilerige weer, de prachtige omgeving, de schitterende muziek en de zorgzaamheid vanaf het podium samen. Dit was zo’n moment. Opera Alaska is het resultaat van een toevallige ontmoeting tussen Marien Dorleijn, de frontman van Moss en en jazzgitarist Marzio Scholten die ontdekten eigenlijk vlak bij elkaar te wonen en dat er best wel eens samen liedjes konden worden geschreven. Het resulteerde in een aanvankelijke tijdelijke samenwerking die wel eens een blijvertje zal kunnen blijken. Het album ‘The Stream’ werd uitgebracht vorig jaar, een band geformeerd en met wat in het Noorderzoenplantsoen ten gehore werd gebracht wacht het wellicht een zonnige toekomst, want de donkere liedjes zijn prachtig. De regen en de band, naast beide oprichters op gitaar, ook toetsen man Jelte Heringa, in deze streken ook bekend als programmeur van Grasnapolsky en ook toetsenist bij Moss, maakte hun onopgesmukte entree met een prachtige song met langaangehouden tonen, waarover de stem van Dorleijn ijl reikte naar de verte. Steviger met pittig gitaar werk was ‘Fall’ en mooi, deels tweestemmig gezongen was ‘You saw it Coming’. Prachtig werd het toen Dorleijn zijn elektrische gitaar wegzette en voor ‘Tired’ zijn akoestische exemplaar pakte. Een zeer intens ‘Tired’ pakt je bij de strot en ook in het volgende ‘Breath’ knijpt de voelbare pijn in het lied je de adem af, zo mooi. Een nieuw nummer met als werktitel ‘The Fire’ volgde wat mooi was maar nog net wat te veel langs je gleed en dat haakje nog moet hebben om zich in je vast te klampen. Het was wel één van de weinige nummers die inhoudelijk een introductie kreeg. Ik heb geen idee waar het over gat, aldus de frontman. Zo op de helft van het concert was duidelijk dat er verschillen waren in de lidjes, Er waren mooie nummers en hele mooie songs. Steeds vol emotie en, zoal in het rustig beginnende ‘Don’t Judge Me’ een mooie opbouw of het lekker galmende ‘Hear Me Out’ een toenemende urgentie, wat weer zijn climax vond in het prachtige, zachte ‘Hope’. Dorleijn bekommerde zich om zijn publiek. Regelmatig informeerde hij hoe het ging in de regen met als sympathiek hoogtepunt het aanspreken van een hoog zwangere vrouw en of ze het niet koud had, want dan ging hij even een dekentje halen. Dat is hart hebbe voor je publiek en het besef dat mensen voor jou het weer trotseren. Normaal bestaat de band uit vijf personen met Lisa Ann Jonker op drums en Daniël Eskens op bas. maar, door persoonlijke omstandigheden van Eskens, was de ritme sectie deze keer uitbesteed aan een geautomatiseerde versie. Voor ‘Lucky’ kreeg het machinetje hulp van een metronoom. Via het zwaardere ‘Staying’ en het rustige indrukwekkende ‘I always Loved You’ eindigde het bij ‘The Stream’, maar zorgzaam als ze zijn speelde Opera Alaska direct het toegift en dat was een goed besluit, want juist toen gooide de regen er nog een zegenend schepje boven op. Alles viel op zijn plek bij een indrukwekkend concert. Zo’n concert dat je over dertig jaar nog weet te herinneren.
Alles valt op zijn plek bij zorgzaam Opera Alaska
