Foto: Dani Fro
GRONINGEN – Ierland is per definitie leverancier van prachtige muzikanten. Schijnbaar probleemloos worden daar onderscheidende artiesten afgeleverd, generatie naar generatie. Áine Cahill is zo’n artieste van de komende generatie. De jonge Ierse mag zich dan ook presenteren op Eurosonic. Op 13 januari staat ze in de AA-Kerk in Groningen. Het is de eerste keer dat Cahill buiten de Britse eilanden optreedt met haar liedjes beïnvloed door popmuziek en smokey jazz.
“Ik kijk erg uit naar Eurosonic”, jubelt Cahill opgetogen bij het vooruitzicht. Het is een druilerige dag en de zangeres heeft een extreem drukke periode achter de rug, maar het drukt de stemming niet. “Het is mijn eerste optreden buiten Ierland en Groot Brittanië.” Bij onze overzeese buren is Cahill allang in the picture en stond ze op diverse grote festivals, waaronder Glastonbury. Eurosonic moet het begin worden van een vaste voet op het Europese vasteland. “Ik hoop dat mensen me begrijpen en van mijn muziek houden”, klinkt het toch even benauwd.
“Ik zie mezelf niet iets anders doen dan muziek”, gaat Áine Cahill op haar beroepskeuze of eigenlijk dus roeping in. “Ik was een jaar of zestien toen ik er mee in aanraking kwam. Ik besloot dat ik piano wilde leren. Via filmpjes op youtube ben ik gaan oefenen en heb mezelf zo piano leren spelen. Eerder was ik niet zo met muziek bezig. Ik was een Tom Boy Ik hield van sport”, glinsteren de ogen van Cahill bij de gedachte terug. “Ik deed elke sport die ik maar kon doen. Op een moment dat ik in mijn late tienerjaren was struikelde ik een beetje bij toeval over muziek. Dat heeft me door die jaren heen geholpen op momenten dat ik het moeilijk had. Op het moment dat ik mijn eerste liedje heb geschreven en gezongen voor mijn familie zijn mijn ouders volledig achter me gaan staan en hebben me in alles gesteund. Ik schreef liedjes in mijn slaapkamer en mijn familie was mijn publiek. Af en toe deed ik ook daarnaast wel eens lokaal een optreden. Ik had nooit verwacht dat het zo’n vlucht zou nemen. Ik was een jaar of 19 toen dat punt kwam en ik dacht; dit wil ik mijn hele leven gaan doen. Ik hou van zingen. Daarom wil ik dat podium op. Ik ben altijd een ‘performer’geweest. Ik weet nog dat één van mijn leraren vertelde aan mijn ouders dat ik gevoel had voor dramatiek. Diezelfde leraar was ook de eerste die me vertelde dat ik een mooie stem had. Het heeft daarna nog wel jaren geduurd voor ik die ben gaan gebruiken.”
“I love Pop Music en I love Smokey Jazz”, vertelt Áine Cahill over haar invloeden. “Op het moment dat ik voor het eerst iets wilde opnemen wilde ik iets doen dat tegelijk modern was, maar ook het gevoel had van oude jazz. Ik keek in die periode dat ik begon met serieus liedjesschrijven veel naar films uit de jaren ’50. Ik hield van de liedjes uit die films. Dat heeft een grote invloed gehad op de manier waarop ik zing, welke melodieën mij aanspreken en van welke films dat ik hou. Ik denk dat het mijn melodieën en de toon van mijn stem is die echt dat jazz gevoel aan mijn muziek geeft, terwijl de productie modern is. Ik ben ook erg geïnspireerd door moderne popmuziek. Mensen als Lady Gaga, Lana del Rey en dat soort artiesten. Die hebben ook een enorme invloed gehad op mij als artiest. Hoe moet ik dan mijn muziek noemen. Ik zou zeggen iets van pop/alt-pop” Na het etiketplakken komt het gesprek als vanzelf uit bij het schrijven van de liedjes. “Ik begin meestal met een idee of een titel. Dan bedenk ik wat akkoorden op mijn piano en dan ontstaan haast tegelijkertijd de melodie en de tekst. Ik gebruikte eerst bestaande verhalen om in de liedjes iets over mezelf te vertellen, zoals in ‘Black Dahlia’ of ‘Bonnie en Clyde’. Mijn nieuwe materiaal is veel meer zonder omwegen om te vertellen wat er met mij aan de hand is en hoe ik me voel.”
Het eerste album van Áine Cahill is al van even terug. “Paper Crown’ is uitgebracht in december 2014. Het is opgenomen liedje voor liedje. Ik werkte in een hotel en legde elk cent opzij om te sparen voor een opname. Zo kon ik zo eens in de twee maanden een liedje opnemen. Ik deed dat allemaal zelf. Ik had in die dagen nog geen manager of zo iets. Ik werkte wel met de briljante producer Martin Quinn van JAM Studios op de meeste van deze liedjes met uitzondering van ‘White Piano’. Ik ben erg blij met hoe het album geworden is.”
Ter afsluiting gaan we voor Áine Cahill letterlijk nog even terug naar huis voor Groningen en wie weet Europa en de wereld op haar wachten. Het begon allemaal in een plaatsje nog net aan de Ierse kant van de grens met Noord-Ierland. “Country Cavan is een kleine gemeente in Ierland. We hebben een geweldige muziek en kunst gemeenschap daar”, klinkt het met weemoed. “The Strypes en Lisa O’Neil komen ook uit Cavan. Ik hou van Cavan. Het heeft me nog niet geïnspireerd tot een lied, maar ik weet zeker dat ik op een zeker moment een liedje ga schrijven over Cavan.”