GRONINGEN – De Amerikaanse singer songwriter Aaron Boyd wist zeker dat we bekend waren met zijn thuis staat. Hij was immers onderweg in Nederland wel 25 keer een fastfoodketen tegen gekomen waarin de naam van die staat terug komt. Een speciale traktatie was de komst van de man uit Kentucky, want hij was nog nooit in Europa geweest, sterker nog, hij had nog nooit in een vliegtuig gezeten. Als steun, toeverlaat en merchgirl had hij zijn moeder meegenomen. Aaron Boyd is een country songwriter uit de Appalachen. Aanvankelijk was hij drummer in diverse formaties maar in 2019 bracht hij zijn debuutalbum ‘Until the End’ uit en daar kwam recent met ‘Coming Undone’ een vervolg op. Was Boyd zelf nog nooit in deze contreien geweest, zijn muziek was wel de oceaan over gereisd. Fans uit Middelburg waren speciaal naar de jubileum editie van Take Root in Groningen gekomen om in De Oosterpoort Aaron Boyd te zien optreden. Een terechte keus van deze mensen uit Zeeland en ze waren zeker niet alleen. De kelder van De Oosterpoort puilde uit van verwachting. Even leek Boyd zijn publiek nog op het verkeerde been te willen zetten, want ging hij prat op zijn afkomst uit Kentucky, hij ging van start met ‘Virginia’ en dat zijn de buren. Waarmee hij niet de verkeerde afslag nam was het liedje. Een fijne Americana vertelling, die hij solo bracht met zijn gitaar en prettige stem met fijn ruw randje. In het leven van Aaron Boyd speelde de drank een hoofdrol. Sinds een aantal jaar heeft hij echter de fles afgezworen en staat hij beter en sterker in het leven. Hij weet steeds helderder waar het om gaat en wat hij dreigde te verspelen. Zijn laatste album ‘Coming Undone’ is een soort afrekening met die periode, hoe hij door de alcohol steeds meer het pad kwijt raakte, maar uiteindelijk op tijd besefte dat dit een weg was die alleen maar naar meer shit zou voeren. In het donkere titelnummer van het album gaat hij hier op in. Belangrijk in het omdraaien van de knop is de geboorte van zijn dochter Magnolia en de verantwoording van het vaderschap. In het prachtige sensitieve ‘Mags’ eert hij zijn dochter en zingt als een vader over het kleine wonder dat zijn leven een andere wending gaf. Mooie verhalen vormden de inleiding bij zijn liedjes en met alleen zijn gitaar slaagde hij er in om er rauwe, maar oprechte vertellingen van te maken die aanspraken. Vooral als het heel persoonlijk wordt en hoe persoonlijk kan het worden als vader zingt voor en over zijn dochter. Mooi was ‘1000 Miles’ waarin zijn zang nog een keer prima naar voren kwam om daarna weer prachtig te gloriëren in ‘End of the Line’ een lied dat hij onderweg schreef samen met zijn vriend en eveneens singer songwriter WD Miller. ‘Your Man’ was een lied over vriendschap met fraai gitaar spel. Boyd weet, ondanks dat hij alleen is met slechts zijn gitaar en hij wat nerveus lijkt voor zijn eerste Europese show te boeien met zijn sterke liedjes en mooie stem. Mooi tegen het einde is dan het rustige ‘Hard Times Like These’, een nummer dat normaal een duet is met collega Abby Hamilton, eveneens uit de Bluegrass State Kentucky die hij niet mee had genomen en daarom alleen bracht voor hij zijn fraaie show afsloot met ‘Carthly Sorrow’. Deze show was ook een beetje een teen in het Europese muzikale badwater steken om te peilen of er potentie is voor een toer in 2024. Die komt er hopelijk en wellicht met band, want het was een hoogtepunt van Take Root dit optreden met zijn verhalen uit het leven gegrepen, mooie stem en prima gitaarspel en vooral hoe Aaron Boyd zich kwetsbaar en oprecht durfde open te stellen en zo impact had met zijn liedjes.
Aaron Boyd vertelt zijn verhalen prachtig
