Loading...
Recensies 2022

Thuiskomen met Baptiste W. Hamon in De Amer

AMEN – Thuiskomen, het was haast ongemerkt, het thema bij het concert van Baptiste W. Hamon in De Amer in Amen. In de eerste plaats nam het gros van bezoekers na een tweevoudige staande ovatie de Fransman in de vorm van LP of CD mee naar huis. Hamon had amper tijd om even een praatje te maken na het concert voor hij met urgentie bij de merch tafel werd ontboden. Thuiskomen deed Hamon ook in De Amer, een zaal waar hij zeer warme herinneringen aan had na een eerder bezoek enkele jaren geleden en het podium voelde een beetje thuis met de gehaktballen vooraf en veel bekende gezichten in de zaal. De belangrijkste vorm van thuiskomen was de echter de muzikale reis van deze artiest die als jonge snotneus zich afkeerde van het chanson en de Franse Townes van Zandt worden zichzelf als doel had gesteld. Aanvankelijk gezien als Franse Americana artiest keert hij steeds meer huiswaarts en omarmt de chansoniers uit zijn jeugd als Jacques Brel, Gilbert Bécaud en die andere helden van dat genre die hij ooit ver van zich afwierp. Baptiste W. Hamon wordt steeds meer een kind van een gelukkig huwelijk tussen Americana en Chanson die de verloren zoon liefdevol omarmen en welkom thuis heten. Op deze reis was Hamon niet alleen gekomen. Op gitaar en toetsen bracht hij Baptiste Dosdat mee, die ook met zijn eigen Batist & the 73 muziek uitbracht, de Deen Nils Sørensen, die furore maakte met Brothers Moving, op bas en in de hoek weggestopt, maar niet minder invloedrijk in de sound Vincent Pedretti die het vak leerde in onder andere de succesvolle formatie Aline. Voor wie de reis van Hamon heeft gadegeslagen is duidelijk dat hij met ‘Jusqu’à la lumière’, zijn recent verschenen album weer dichter bij huis is gekomen. Het bevat nummers waarin de Americana bijna nog een echo is aan de horizon, en de chanson heerst, maar gelukkig ook songs waarin de liefde voor Townes van Zandt en diens invloed nog helder wordt geheraut. Al sinds zijn debuutalbum ‘L’insouciance’ in 2017 is de op het podium charmante, en soms olijke, Fransman een graag geziene gast in Nederland. Op het programma veel nieuw werk, maar met nu en dan ook even een vieil ami. Hij vermelde het niet, maar het openingsnummer ‘Revoilà Le Soleil’ is een cover van Jacques Bertin die chanson in 1968 uitbracht. Hamon opende solo, waarna de band bijviel in dit rustige lied, dat zo haast een natuurlijke progressie kent en steeds voller van klank werd. Solo begon hij ook aan de titelsong van het album ‘Jusqu’à la lumière’, waarin de rest van de band hem niet alleen al snel ook muzikaal, maar ook met mooie harmonieën begeleide. Het derde nummer en de derde keer dat Hamon solo inzette voor ‘Retrouvailles avec le froid’. Een prachtige song die zich geweldig uitvouwde en steeds uitbundiger zich toonde. De aanpak met solo beginnen, waarna de band langzaam bijvalt, zou echter wat meer mogen gevarieerd, want het was zeker niet de laatste keer dat dit gebeurde. Dat was niet het geval bij het erg mooie en zeer intense ‘Je m’abandonne à toi’. Uiteraard kan geen Hamon concert zonder een referentie aan Townes van Zandt die hem inspireerde zijn eerste liedjes te schrijven. ‘Van Zandt’ is zijn eerbetoon gevolgd door de cover ‘Waiting Around to Die’. De band verdween alvast naar de Green Room, maar Hamon had ze niet nodig voor het hoogtepunt van de middag met ‘I’ll Fume’. Een nummer over twee echtelieden die er niet in slagen meer met elkaar te praten en al rokende zwijgen en hopen dat de stilte wordt overbrugd. Je zag ze zitten in een Franse keuken en voelde het onvermogen. Prachtig. Solo opende hij ook met het ingetogen ‘Hosanna’ en vlottere heerlijke ‘Aimée’ na de pauze. ‘Comme la vie et Belle’ was even later nog zo’n hoogtepunt. Wat uptempo, maar steeds indringender nam hij zijn publiek mee in deze song. Het einde van het optreden was meer country. Een uitstapje naar het Engels in ‘Coming Home’, het heerlijke ‘Dorothee’, met Dosdat op toetsen en via ‘Boire Un Coup’ naar ‘Josephine’ en een eerste staande ovatie. Dan een mooi, geen vaarwel maar tot ziens met solo ‘Solei Solei Blue’ als toegiften nogmaals rees de zaal als één persoon uit de stoel. Dankzij mensen als Baptiste W. Hamon krijgt ook het chanson steeds meer een thuis in De Amer en gezien dit prachtige optreden, terecht.