LEEUWARDEN – De opstelling was misschien dan wat ongelukkig. Het hoofd van Zoe Reddy stak amper uit boven de tafels waarop haar arsenaal aan apparatuur en instrumenten was geplaatst, maar dat mocht de pret niet drukken, hoewel er vooral vanaf de eerste rijen weinig zichtbaar was. De Zoe Reddy is één van de deelnemers aan de Popronde en stond tijdens de Pre Party in neushoorn in Leeuwarden. Zoe Reddy brengt een set bestaat uit een mix van haar eigen tracks, zoals ze op haar recent verschenen plaat ‘Wavelenght’ staan, van haar eigen tracks maakt ze ook weer eigen remixes deels met live loop mixing, en live improvisation met mijn eigen beats, loops, stem en synth/piano melodieën en het gebruik van fieldrecordings van verrassende geluiden. ‘Wavelenght’ is de opvolger van de in 2019 verschenen EP ‘Machine’. Haar album is, zoals de artieste zelf stelt: een verkenning van het concept van de hoorbare geluidsgolf in al zijn creatieve vormen. Een proces waarmee ze verder ging na ‘Machine’. Op het Popronde Podium in Neushoorn kon Zoe Reddy dit tonen. In haar set, die ze inzette met ‘Introduction/into the water’, toonde ze zich enorm gevarieerd in klanken en sounds. De liedjes liet ze in elkaar overlopen, waardoor het soms even raden was of het nu een tempo of stemmingswisseling was in hetzelfde liedje of juist een compleet andere song. Het tempo was gevarieerd, maar uitstekend dansbaar. Dat mocht uiteraard niet. De muziek is op zijn minst intrigerend te noemen. ´Breaking glasses´ was onmiddellijk prachtig met welhaast primitieve geluiden en contrasteerde sterk met het wat zwaarder aangezette ´Wavelength (remix)´. ´Goddamn´, was prachtig en ook ´Tatataratata (remix)´fantastisch, voor ze terugkeerde naar ´Goddamn´, maar dan in de remix versie. Zoe Reddy maakt van alle mogelijkheden gebruik. Een enkele keer versterkte ze haar sound met de gitaar, met stemvervorming stapte ze over gender heen met soms een vrouwelijke zangstem en soms een manlijke. Haar zang was sterk, maar soms maakte ze ook gebruik van gesproken tekst of van een fragment. Deze muziek kom het best tot zijn recht als je er volledig in kunt opgaan en mee dansen. Dat kon nu niet en daar had Zoe Reddy nog iets meer op kunnen inspelen. Een luisterpubliek is toch anders dan een danspubliek en je merkte dat de aanwezigen zochten naar momenten om hun waardering te laten blijken en op het moment dat het na ´Self entitled man´ even stil was onmiddellijk het applaus er in gooiden. Een zitconcert vraagt om net iets meer interactie met het publiek, hoewel het ook mooi om te zien was hoe Zoe Reddy achter haar instrumenten helemaal in trance haar eigen muziek beleefde. In zo´n setting kun je mooi een aantal liedjes achterelkaar laten over gaan en dan even die band met de zittende toeschouwer verstevigen. Nu was het nagenoeg achterelkaar door en dat was prachtig. Ze schept hele gelaagde composities die vast en zeker als je ze tien of zelfs twintig keer hoort iedere keer als uniek te beluisteren zijn, omdat er steeds weer wat nieuws te ontdekken valt. In Extract groove (remix) was er bijvoorbeeld een live piano improv en na wat rustigere ‘Back of this car’ kende ‘Glitch in yo face’ live loop improv, waarbij het zicht er op verloren ging. Dat was jammer, maar met afsluitende ‘Warm waters’ zit je toch met het verlangen om haar nog eens te zien, maar mag er dan wel gedanst worden. Zoe Reddy neemt je mee in haar wereld en daar zitten we niet luisteren, maar dompelen we ons swingende onder in haar fantasie en de magische geluiden die ze weet te toveren uit haar instrumenten op een hoog tempo en mooie variatie.
Zoe Reddy heeft variatie en tempo in overvloed
