DRACHTEN – A Rockin’BoogieCountryPunk thing! Dat is de omschrijving die The Lone Wolf zelf aan hun muzikale klanken geeft. Dit Friese orkest debuteerde op het podium van Iduna in Drachten. De formatie mag dan debuteren, maar de leden bestaan uit zeer gelouterde heren uit de Friese rockscene. Dat leek er in het begin niet helemaal op, want zanger en bassist Behrend De Kroon liep wat zoekende over het podium ogenschijnlijk naar zijn setlist op zoek die hij twee minuten eerder op een versterker had gelegd. Gelukkig schoof gitarist Arne Dieckmann zijn exemplaar naar het midden, zodat op het het moment dat ook de derde musketier drummer Jaap van Hes zich gereed melde het concert van start kon gaan. Jaap van Hes was recent nog actief in de formatie Blackboots, de uit Duitsland afkomstige, maar in Friesland geïmporteerde Arne Dieckmann is één van de drijvende krachten achter Railroad en Behrend de Kroon verdiende zijn credits bij bands als Electric Eva, Wayn_o en Spacejunk. Voorwaar enige senioriteit bij deze start-up die onmiddellijk een vliegende start kregen als voorprogramma bij één van de snelst opkomende formaties van Nederland Copperhead County. Dat garandeerde twee keer een nagenoeg uitverkochte zaal en die gelegenheid pakte The Lone Wolf aan om zich zeer degelijk te presenteren aan het publiek met hun met punk en garage geïnspireerde rock, dat een vleugje jaren 60 bevatte om het goed op smaak te brengen. De band verwacht in de loop van volgend jaar een album op de markt te brengen. Het optreden begon onverdroten. De heren pakten de instrumenten vast en lieten hun klanken vlot rockende neerregenen. Veel eigen nummers, waarbij opviel dat deze songs een goede opbouw kenden. De nummers kregen een beperkte aankondiging, waardoor het publiek even een slag slagen moest slaan naar de titels, maar de openingssong zo zomaar ‘Wild Little Roze’ kunnen heten en was direct een mooie proeve van bekwaamheid. Vlot, een lekker instrumentaal deel dat flink rockte en een mooie progressie. Het lange ‘Run Girl’ was ook zo’n verrassende song en aanvankelijk net even krachtiger dan de voorganger, maar mooie plotwendingen kreeg en je op een verkeerd been zette met een wel op het Meatloafs ‘Paradise by the Dashboard lights, gelijkend intermezzo. In Behrend de Kroon heeft de band een uitstekende zanger en frontman die ook in zijn energie en expressiviteit blijk geeft het publiek in de show te willen meenemen. Zijn stem met een lekker rauw rockrandje wist te bekoren. In zijn presentatie kan het nog beter. De eerste keer dat hij sprak was het onverstaanbaar omdat er doorheen werd gespeeld en in de rest van verhaal waren de teksten kor en wat gehaast. Er kan in dit onderdeel van een optreden nog net wat meer rust komen en wat meer gewicht aan de aankondigingen worden meegegeven. Even bijvoorbeeld de bandleden voorstellen bij zo’n debuut. Erg mooi was, we slaan ook nu weer een slag naar de titel, ‘Dusty Road’ dat een fijn rustpunt was in de show, waarna het zangstokje voor één nummer werd overgegeven aan Arne Dieckmann voor een nummer van het repertoire van Railroad. Dieckmann heeft ook een fijne stem en is gelijkwaardig aan de leadzang. Hoogtepunt van het optreden was ‘The Lone Wolf’, het nummer waarna de band is vernoemd. Rustig en krachtig met een fijne impact bewees de formatie ook hierin een flinke potentie, waarna het mooi en krachtig werd afgesloten met ‘Don’t Wanna Know’. Een goede degelijke band met leden die hun vak verstaan. Het is niet vernieuwend, maar gewoon drie mannen die op prima manier en met zichtbaar plezier hun show geven en daarmee hun publiek een mooie avond bezorgen en soms is dat ook alles wat je maar wensen kan. Recht toe recht aan rocken.
Zeer degelijk debuut The Lone Wolf in Iduna
