GRONINGEN – Een blik op de sociale media van Whispering Sons levert een kaartje op met de optredens te beginnen met Eurosonic en het Toutpartout verjaarpartijtje in Groningen. Achter nagenoeg elk Belgisch optreden staat in het fel rood: Sold Out. Nu al, soms bijna twee maand van te voren. Wat weten die Belgen dat wij nog moeten ontdekken. Als de Brusselse formatie in Blokes in Groningen staat is een plekje op de eerste rij zo veroverd. Voor de verjaardag komt een bitterbal langs en een blokje kaas en dan is de formatie rondom zangeres Fenne Kuppens gereed om uit te gaan leggen waarom de band in België al een garantie is voor een uitverkocht huis. Kuppens en haar bandleden Kobe Lijnen op gitaar, Sander Hermans met de synths, Tuur Vandeborne op de bas en drummer Sander Pelsmaekers lijken lieve Belgische jongelui. Wie had kunnen vermoeden dat daar zoveel felheid, energie, tragiek en beukkracht achter verscholen ging. Blokes trilde al snel op zijn grondvesten en halverwege sneuvelde zelf glas door de muziek van Whispering Sons. Die Belgen hebben een punt dat ze zo graag naar deze band komen kijken. Een concert dat er gelijk stevig inhakt met een forse dosis rock en post-punk in ‘Stalemate’ waarbij dit een pittig nummer noemen een understatement is. Een degelijk en strak spellende band schepte de ruimte voor Fenne Kuppens om te excelleren als zangeres en frontvrouw. Na het mooie openingsnummer werd met de nodige wanhoop en tragiek ‘Got a Light’ gebracht dat ook erg lekker was. De zangeres beende over het podium, was bijzonder expressief en had gewoon een goede rockstem. ‘Alone’ dat volgde was een relatief rustpuntje, maar met ‘White Noise’ barsten deze Zuiderburen volop weer los. Veel werk van hun recent uitgekomen album ‘Image’ waarmee ze ook in de rest van Europa inmiddels de aandacht beginnen te trekken. Whispering Sons bouwt sinds 2013 aan de bandreputatie en heeft sindsdien geïnvesteerd in gejaagdheid, tragiek en een donkere sound die prachtig tot zijn recht kwam. Voor ‘Perform’ ging Kuppens de confrontatie aan met haar publiek. Op de rand van het podium keek ze in het wit van de ogen van haar toeschouwers voor in het prachtige met veel wanhoop gebrachte erg robuuste nummer het hoogtepunt van concert werd bereikt. Dat ging verder in ‘Hollow’ waarin de drums van Sander Pelsmaekers een hoofdrol opeisten voor we ingetogen via ‘Waste’ uit de zwarte wereld die Whispering Sons hadden geschapen konden ontsnappen. De Belgen hebben gelijk.
Whispering Sons scheppen wereld vol tragiek
