ZUIDHORN – Het zal een jaar of vijf geleden zijn geweest. In de Synagoge in Groningen maakte zangeres Sanne Huijbregts een enorme indruk tijdens een optreden met EvenSanne. Een concert dat de blije uitverkorenen die er bij waren nog haarscherp voor de ogen staat. Haar samenwerking met Eran Har Even culmineerde twee jaar geleden in een prachtig album dat in het Bimhuis in Amsterdam werd gepresenteerd, maar sindsdien is het wat stiller rondom EvenSanne. Gelukkig heeft deze zangeres meer pijlen op haar boog. Een ontbijtjamsessie, met niet jam op brood, maar een muzikale dag start met de net uit India teruggekeerde Julia Werner resulteerde in Greener Grass dat verder ook nog Vita Pagie als lid kent. De ook aangekondigde bassist Camiel Jansen had verplichtingen in China, maar werd nauwelijks gemist. Vita Pagie werd bekend met haar samenwerking met gitarist Jaime Nanoha waar ze vooral Braziliaanse muziek brengt en haar lessen van onder andere Zuco103 zangeres Lilian Viera in praktijk brengt. Julia Werner is behalve internationaal zangdocente van onder andere The Treu School of Music in Mumbai bekend als solo artieste en van haar samenwerkingen met Todd Rundgren en Logan Richardson van de Pat Metheny Group. Een gelouterd, maar jong gezelschap dat de drie prachtige stemmen alle ruimte gaf, hoewel nu en dan het evenwicht tussen de xylosynth van Huijbregts iets meer in het voordeel van de zang had mogen zijn. In de opening ‘Greener Grass’ was die perfect. Heel subtiel was de begeleiding van xylosynth en de door Werner bespeelde glockenspiel. De stemmen hadden een fantastische kwaliteit, waarbij de individuele zang zijn karakter behield, maar ook in harmonie het prachtig was als deze drie klanken samensmolten. Op het programma voornamelijk eigen werk, maar voor het The Staves nummer ‘In The Long Run’ werd een uitzondering gemaakt, met vooral in dit nummer dat de muziek de zang nu en dan overvleugelde. Verder een lekker vlot nummer. Hoogtepunt van het optreden, hoewel ook het afsluitende ‘Come Here’ die eer mag claimen, was het beklemmende ‘Acid Water’. Rustig en erg intens toonde het trio hoeveel emotie een stem kan hebben. Zozeer dat het koud werd in de warme zon en de rillingen over de rug liepen. ‘No More’ volgde een liedje dat als je op een dieptepunt zit, je toch vooruit moet kijken en dat je tegen jezelf kunt zeggen dat genoeg genoeg is. Ook nu aanvankelijk geen vrolijk stuk, maar een bodem van een put, waar halverwege een fraai omslagpunt is en langzamer hand het tempo wat vooruit gaat en stilstand weer in beweging komt. Elk liedje keurig van een inhoudelijke context voorzien in de aankondigen was het indrukwekkend met de prachtige zang. Muzikaal schuurde het aan tegen de jazz, maar was het meer nog pop en folk. Na het kalme ‘Irrelevant’ bleek er gelukkig nog tijd over voor een wereldpremière van Greener Grass met het rustige en diepzinnige ‘Come Here’ deels met hand geklap en voet gestamp op het podium prachtig van een ritme voorzien. Deze Julia Werner compositie was een prachtige afsluiting van een erg mooi concert tijdens Jazz te Gast.
Wereldpremière sluit Greener Grass concert af in Zuidhorn
