ASSEN – The Hondos is een band met een lange geschiedenis. Deze Indorock formatie werd in 1959 opgericht door René Vreede en Rudy de Wilde en vierde in tal van samenstellingen, ook onder de de naam The Hondo Rockers, succes in Nederland en Duitsland in die vormende eerste dagen van de pop en rock in Nederland. In die jaren was de groep één van die bands met wortels in Nederlands-Indië, het huidige Indonesië. The Tielman Brothers, The Skyrockets, The Ventures en tal van andere bands legden mede het fundament van de Nederlandse pop. In een periode van circa 1959 tot 1965 traden deze formaties overal, maar vooral in Duitsland, op, tot Britse beat bands de nieuwe mode werden. Een prachtig stukje Nederlandse popgeschiedenis, dat we moeten koesteren. Nicolaas & The Hondos koestert dat absoluut. In zijn familie historie zijn leden van The Hondos terug te vinden. Inmiddels helaas veelal niet meer onder ons. Met de bandnaam voor zijn begeleiders houdt hij deze historie toch een beetje levend. Nicolaas is Nils Käller die met zijn bandleden, Erik Bandt op gitaar, Hilde Luytjes op bas, Sam Nieuwenhuijs met de toetsen en Sven van der Meer op drums, momenteel druk is met de Popronde. Nicolaas leerde uiteraard thuis het klappen van de zweep qua muzikaliteit, maar verkreeg bekendheid als lid van de boy band Mainstreet. Sinds enige tijd is hij nu met zijn eigen materiaal onderweg en zet zich tussendoor onder andere ook sociaal in tegen pesten. Muzikaal brengt hij fijne indie pop en rock. Vrolijke liedjes die lekker in het gehoor liggen en met veel plezier worden gebracht, waarbij Nicolaas een hele fijne zanger blijkt en vooral Sven van der Meer als drummer een leidende rol heeft in de begeleiding met zijn strakke drumspel, waarbij hij nu en dan het gaspedaal intrapt. De Popronde show in Podium Zuidhaege in Assen begint precies zoals deze band is. Uptempo en vrolijk is ‘This Helps Me When I Cry’ en in ‘Once Upon A Time In Amsterdam’ blijkt precies de dirigenten rol van Van der Meer en ook dat is een vrolijk en zonnig nummer. Het mooie ‘Good as Gold’ neemt het tempo even terug en dat is een mooie aanloop naar een prachtig middeldeel van deze kennismaking met Nicolaas. ‘Lipstick Stains’ begint rustig met erg mooi orgelachtig toetsenspel van Sam Nieuwenhuijs in een nummer dat steeds meer urgentie krijgt. Het hoogtepunt van dit optreden is ‘Tokio’, een song die vooraf een beetje uitleg krijgt. Je kunt veel kunt reizen, maar ook kun je genieten op de plek waar je bent en dat vooral niet moet vergeten. In zijn aankondigingen is Nicolaas prima, hoewel soms wat onverstaanbaar als er dwars door zijn praatjes heen wordt gespeeld. Iets strakkere afspraken en iets meer rust in dit onderdeel zullen helpen om zo’n concert verdieping te geven en eenvoudiger ook een band op te bouwen met het publiek. De song zelf was erg mooi, met een prachtige tweede stem van Hilde Luytjes, die de hele avond cool en prima stond te bassen. Het coveren van een bekend nummer is niet zonder risico, maar de manier waarop Nicolaas de Lou Reed klassieker ‘Walk on the Wild Side’ bracht, geheel eigen gemaakt, was schitterend en een voorbeeld van goed coveren. Het rustigere ‘Lost & Found Shoes’was de afronding van het middeldeel en wederom een prachtig nummer. Het grappige ‘Tikka Masala’ is geoormerkt als single voor volgend jaar, maar moet zich nog wat verder uitkristalliseren. Als eerbetoon aan de Indorock van vroeger een schitterende nostalgisch instrumentaal nummer met prima gitaarwerk van Erik Bandt. Een nummer dat Nicolaas aan het twijfelen moet brengen. Er zijn zoveel goede Nederlandse indierock bands, maar welke band brengt de indorock naar 2021. Dat is een richting die de frontman van deze band best mag overwegen of dat niet zijn taak is, want er is niks mis met omarmen van je familiegeschiedenis en dat in je voordeel te gebruiken. Met een happy vibe stuurde hij met ‘No Plans No Friends’ zijn publiek naar buiten. Ee lekkere zonnige sound, van enthousiaste jonge muzikanten. Gewoon prima dus.
Vrolijke vibes bij Nicolaas
