GRONINGEN – De band drukte het publiek het op het hart. Niet verraden hoor, maar we hebben niet zoveel met R & B te maken. Maar zeg het niet, anders vragen ze ons misschien niet meer. De headliner van het festival was ook de vreemde eend in de bijt, maar dat was ook helemaal niet erg, want met een prachtige show was The White Buffalo één van de smaakmakers van R & B Night in De Oosterpoort in Groningen. Hoe moet je de muziek van The White Buffalo dan wel categoriseren. Alternative Country, countryrock of cowpunk komt wellicht nog het meest in de buurt, met invloeden van folk en ja, ook een beetje blues. Muziek waarin The White Buffalo de invloeden uit zijn jeugd, punk en country, weet te combineren. The White Buffalo is het project van Jake Smith. In 2002 verscheen het eerste album ‘Hogtied Like a Rodeo’. Aanvankelijk vooral met folk als hoofdmoot verschoof de nadruk steeds meer richting de combinatie roots en rock. Ondertussen werd een gestaagde stroom van albums en EP’s uitgebracht en enkele soundtracks bij film en series. In 2020 verscheen het meest recente album, het door Scooter Jennings geproduceerde ‘On The Widow’s Walk’. Voor de Europese tour, waar de show in Groningen onderdeel van uitmaakte, waren ook drummer Matt Lynott en bassist Christopher Hoffee op het vliegtuig gestapt vanuit Californië. Een band waarbij alle drie de leden voorop het podium staan. In Groningen was ‘Problem Solution’ het eerste punt op de agenda. Een robuuste vlotte opening die even stevig, maar net iets rustiger een vervolg kende in ‘One Long Night’, voor met prachtige melancholische ‘The Drifter’ het even wat kalmer aan werd gedaan in onmiddellijk een mooie opbouw. Een mooie opstap naar prachtige songs als het fel rockende ‘The Widows Walk’, erg intens en met een hoofdrol voor drummer Lynott en vooral het prachtige ‘Set My Body Free’ waarin het tempo even weer wat weg viel. Jake Smith en nu en dan Christopher Hoffee betrokken het publiek regelmatig bij de show. Kleine praatjes, die overigens weinig met de songs ervoor of erna van doen hadden en met regelmaat werd gevraagd om publieksparticipatie. De mannen hadden daarnaast er erg veel lol in en dat werkte aanstekelijk. Jake Smith heeft en gruizige bariton als zangstem en gromde zich door de meeklapper ‘You Don’t Want It’. Hoffee liet de bas staan en verdween naar achteren waar hij achter de toetsen plaatsnam voor ‘Cursive’. Het werd mooier en mooier dit optreden. Achter elkaar kregen songs als het magnifieke ‘Oh Darling What Have I Done’, met wederom toetsen in ‘Sycamore’, Stunt Driver’ en ‘Come join the murder’ een hoge graad van appreciatie. Jake Smit weet zijn nummers met overgave te brengen, gesteund door drumfenomeen Lynott en als semi-frontman bassende Hoffee weet hij een hoog niveau te bereiken. Een lijn die naar het einde met ‘I Got You’ en ‘The Pilot’ werd doorgezet. Het concert van The White Buffalo had op dat moment allang de ontwikkeling van een mooi concert naar een bijzonder memorabel optreden doorgemaakt. Een band om nog eens buiten de haast van een festival te zien als ze alle rust hebben om hun sterke liedjes met dezelfde rauwe overgave te presenteren, zonder het publiek het gevoel te geven dat ze ergens anders wat zouden missen. Om volop te kunnen genieten van het grote gebaar van Jake Smit, de urgentie die hij meegeeft aan de liedjes maar ook van die gevoelige momenten en vooral het plezier wat The White Buffalo volop rondstrooit..
Vreemde eend The White Buffalo geeft prachtige show tijdens R & B Night
