GRONINGEN – Dit voorjaar moest een optreden in Vera nog worden afgezegd, maar op het Take Root festival in De Oosterpoort stond Hurray for the Riff Raff alsnog voor een fel en prachtig optreden. De formatie rondom Alynda Lee Segarra is betrokken bij de ontwikkelingen in Amerika en dat kwam tot uiting in het concert. Vooral in het hoogtepunt van het concert ‘Pa’lante’ was dat merkbaar. Het is een strijdlied voor de vrede en om samen voorwaarts te gaan en geen mensen of groepen uit te sluiten. Gebracht met het theatrale en temperament van de zangeres werd het een schitterend hoogtepunt van deze editie van Take Root en van het concert van de uit New Orleans afkomstige formatie. Hurray for The Riff Raff is uiteraard is niet onbekend met het muzikale politieke manifest. ‘The Body Electric’, dat helaas niet op de setlist stond, was ook zo’n prachtig politiek lied. De opening kwam met ‘Life to Save’, een gevoelig nummer en werd gevolgd door ‘Nothing’s gonna change That Girl’. Hurray for the Riff Raff heeft een mooi evenwicht gevonden tussen roots, rock en Latijns-Amerikaanse klanken, waar de uit New York afkomstige, maar trotse Puertoricaanse al haar invloeden mooi weet te gebruiken. Op het podium is het een hele fijne en inspirerende frontvrouw, die in haar keurige rode pakje en met veel energie direct in het oog springt. Om haar heen een fijne band. ‘Rican Beach’ was één van die nummers waar Puerto Rico duidelijk in naar voren kwam. Een krachtige rockende, maar zeker ook swingende sound met erg mooie nummers als de titelsong van het laatste album ‘The Navigator’ en van hetzelfde album onder andere ‘Settle’. Heerlijk en met veel felheid en af en toe boosheid gezongen met een mooie afwisseling op de setlist tussen rockende nummers en wat rustiger werk. Om Segarra een prima band, waar met name de gitarist Jordan Hyde erg mooi spel had en ook de rest van de band kweet zich met overgave van hun taak. Elk concert is een mini versie van het leven van Segarra die haar liedjes dicht bij zich houdt. De opstandige tiener die als 17-jarige de kuierlatten nam en de wereld introk en zich met haar muziek staande houdt keert steeds meer terug naar huis. Het is een prachtig verhaal dat zo mooi wordt verteld. Juist ook om deze reden had de spetterende Bruce Springsteen cover ‘Dancing in the Dark’ die verder prima werd gebracht ook wel ingeruild mogen worden voor een ander hoofdstuk in de Segarra sage. Het verhaal van Springsteen is al zo vaak naar voren gebracht, maar van die jonge vrouw die zich nu durft uit te spreken en daadwerkelijk ook actie onderneemt om haar momenteel zo geplaagde eiland te steunen, dat is ook een verhaal om bij stil te staan.
Voorwaarts met Hurray for the Riff Raff
