LEEUWARDEN – Ook op een festival als Welcome to the Village in Leeuwarden kan het niet altijd feest zijn. De Australische Julia Jacklin wekte dag twee van het festival met haar liedjes vol weltschmerz over ongelukkige liefdes en andere zaken waar je erg verdrietig van wordt. De singer-songwriter toert met haar band in het kader van haar dit voorjaar verschenen tweede album ‘Crushing’, opvolger van ‘Don’t Let The Kids Win’ uit 2016 door Nederland en toonde onmiddellijk aan in haar openingszet ‘Body’ dat ze een prachtige en diep emotionele stem heeft. In Australië komt ze oorspronkelijk uit de Blue Mountains en dat is momenteel vruchtbare grond voor vrouwelijke singer-songwriters met diepgang, want ook de snel in opkomst zijnde Imogen Clark komt uit deze regio. Het kon overigens niemand ontgaan zijn dat je bij een concert van Julia Jacklin terecht was gekomen, want met een grote sticker was op haar gitaar aangegeven dat dit toch haar instrument was. Met succesvolle trips naar de Britse eilanden en de Verenigde Staten timmert Jacklin flink aan de weg. Haar optredens zijn luisterervaringen, die door haar stem en vooral op de momenten dat er zo spaarzaam mogelijk wordt gemusiceerd tot emotionele oceaantroggen worden omgevormd waarin het hopeloos zwelgen is tot je kilometers onder het oppervlakte de bodem raakt en merkt dat er toch nog licht is aan de oppervlakte. Na de rustige opener waren ook ‘Eastwick’ en Leadlight’ erg mooi en stemmig. Prachtig haast plechtstatig vormde ‘Don’t Know How To Keep Loving You’ een zeer fraai hoogtepunt. ‘Turn Me Down’ leek lang dan weer het lelijke eendje in de bijt. Aanvankelijk bleef het nummer erg vlak en de diepgang uit de vorige nummers miste. Dit veranderde halverwege. Ineens schoot het nummer in een hogere versnelling voor een spectaculair middenstuk, waarna het weer rustig eindigde. Een kenmerk van veel Jacklin songs die een goed uitgedokterde opbouw hebben, waarin de aanvankelijke rust en intensiteit steeds meer ruimte geeft aan emoties als kwaadheid en verdriet en daarmee in de loop van een song vaak wat meer robuustheid krijgen. De band verdween even van het podium, om Jacklin solo ‘Don’t Let The Kids Win’ te laten spelen en moest na dit nummer, waarbij de bandleden even buiten de tent wat frisse lucht pakten, een sprintje trekken voor ‘Good Guy’ dat erg traag begon, maar steeds meer diepgang kreeg. In het kader van een goede setopbouw was er nu en dan een liedje dat meer rockte, maar de kracht van deze zangeres ligt toch echt in haar rustige werk. In ‘Pool Party’ bijvoorbeeld, een voortreffelijke song met schitterende subtiele gitaarpartij en het zeer intens knisperende ‘Head Alone’ en dan als uitsmijter om even al die emotie los te kunnen laten voor de rest van het festival het fiks rockende ‘Pressure to Party’. Niet direct muziek die op een festival in zijn natuurlijke habitat is, maar met de charmante aankondigingen, de sterke songwriting en de prachtige stem van Julia Jacklin toch een zeer aangename gast bij Welcome to the Village.
Volop weltschmerz bij Julia Jacklin
