GRONINGEN – Dat Silke van Wijngaarden volop potentie heeft is zeker de muziekwereld in en om Groningen niet ontgaan. Immers de jonge singersongwriter won een voorronde van de PopGroningen Talent Award in Winschoten, kreeg coaching van een gekend toptalent als zangeres Robin IJzerman via de Rijdende Popschool en van NNENN zangeres Johanneke Ter Stege, werd tweede in de Regiofinale van de Kunstbende en maakte indruk op het EchtErik en het Page festival om een klein greep in de palmares te doen en studeerde daarnaast voor Popmuzikant aan de Minerva Academie in Groningen. Geen wonder dat de programmeur van Winter Welvaart in Groningen ook deze ster in wording had geprogrammeerd en het druk was op de Willem Jacob met vrienden, familie en anderen die nu ook zelf wel eens wilden oordelen of wat al die kenners vonden over potentie er ook uit kwam. Na passen en meten in het ruim om de piano met stekker en de gitaar op het podium te zetten kreeg Silke van Wijngaarden een gloedvolle aankondiging van de kapitein voor ze van start ging met ‘Save Myself’. Dat deed ze zonder versterking achter de piano. Daarbij was er direct een puntje. In de strijd om volume tussen de keys en haar stem won het instrument. Van Wijngaarden heeft een krachtige manier van spelen en heeft toch een beetje versterking nodig om haar prachtige stem goed tot zijn recht te laten komen. Om daar gelijk nog maar even een puntje achteraan te gooien. De stem van Van Wijngaarden heeft op de goede momenten erg veel te bieden. Er schuilt een fenomenaal zangeres in haar, maar ze moet dan wel constant blijven focussen op haar zang om dat boeiende niveau constant te houden. Nu had ze af en toe een vertederende blik op haar wel erg jonge lichtman, net de luiers ontgroeid, die haar keurig in de spotlichten zette, maar dat hoorde je in haar zang net als op andere momenten dat er zich een afleiding presenteerde. Daar waar veel artiesten zich juist even afsluiten door de ogen te sluiten, bleef Silke van Wijngaarden scherp oplettende alle informatie bij zich binnen laten komen en met open ogen het publiek inkijken. Dat is ook een goede eigenschap, want het stelt haar instaat in mooie piano liedjes als het wat stevigere ‘Floating Log’ of het betrekkelijke nieuwe ‘Current’ haar visie op de wereld te delen. Na de switch van piano naar gitaar maakte ze onmiddellijk indruk met ‘Prison’ ook, omdat ze hier een veel subtielere hand heeft en dus haar stem beter tot zijn recht komt. Aan de andere kant heeft ze achter de piano minder problemen om die focus te bereiken. Ondertussen bleef ze rijkelijk strooien met fraaie songs. Weliswaar was ze het in het begin van ‘Travellers’ even kwijt, maar ze hervond zich voor een prachtig nummer en ook ‘To Go Away’ was erg mooi. Ze eindigde weer achter de piano met het vlotte ‘Brothers and Sisters’ en wist erg goed dat je zo goed bent als je laatste liedje en dus eindigde ze schitterend met haar hoogtepunt ‘Winter’s Gone’. Het moet allemaal nog net wat afgeronder, nog net wat meer focus en stabiliteit, maar als ze dat voor elkaar heeft dan wordt potentie omgezet in pracht. Haar praatjes zijn al prima en vooral in haar piano liedjes maakte ze veel indruk. Ook voor Silke van Wijngaarden telt, ga kilometers maken, rijp op het podium en vind de wijze die het beste werkt.
Volop potentie bij Silke van Wijngaarden
