GRONINGEN – Vaak zie je artiesten redelijk stabiel op een mooi niveau doorwerken, maar af en toe kom je iemand tegen die haar al goede act nog eens driftig onder handen neemt en daar nog iets veel mooiers van maakt. Vivian Majoor stond, met mooie stropdas, amper een jaar geleden nog alleen op de bühne haar liedjes te zingen. Op het Podium Plataan bij Noorderzon in het Noorderplantsoen in Groningen had ze ondersteuning van zangeres Hannah van Dijken en haar inmiddels vaste gitariste Rebecca Wieringa. Dat had je niet gezegd als je ook de soundcheck hoorde. Die was minder, maar op het moment dat het showtime was, ging de knop bij het trio om en werd het prachtig. ‘Dance in the Dark’ was het rustige begin van het trio, waarbij zich dat ontwikkelde naar een zeer krachtig nummer. Op meerdere fronten een kenmerk van Vivian Majoor, want muzikaal gebruikt ze dat middel vaker, een bedaard zoekend begin om het liedje later te laten bloesemen tot krachtig statement, maar ook in haar boodschap die ze vaak brengt is het een item, waarin mensen vertrouwen tanken en tot volle ontplooiing komen. Een nieuw nummer was ‘Skott’ dat ook zo een weg door het leven zoekende begon. Vivian Majoor brengt haar liedjes met een prima uitleg. Ze gaat inhoudelijk in op de onderwerpen, zoals bij ‘To Bring You Peace’ over het jezelf opofferen om een ander het naar de zin te maken of ‘Ants’ dat gaat over de mieren in je hoofd, wat weer symbool staat voor depressie. Daarmee betrekt ze het publiek. Het zijn niet de meest lichte onderwerpen die op de agenda van deze bijeenkomst stonden. Gelukkig werd dat mooi gecontrasteerd door de prachtige zang. In ‘Ants’ met drie heerlijke zanglijnen, wat het nummer van een regulier mooi singersongwrityer liedjes verheven tot iets wat groter en mooier was dan dat. Soms speelde Majoor solo, zoals in ‘Gaia’ of als duo, zoals in ‘White Feathered Friend’ of als trio. Rebecca Wiersma verdiepte met haar spel muzikaal ook het gitaar spel van Majoor en zette met haar elektrische gitaar fijne accenten en zorgde voor een aantal punten waar Majoor met haar zang tegen aan kon leunen. Nu en dan, maar gelukkig een heel enkele keer, verloor Majoor even focus of kwam iets niet over. Bij ‘White Feathered Friend’ klonk als intro ‘La Vie En Rose’, maar het was niet helder of dat er bij hoorde of niet en tijdens het overigens prachtig gezongen en één van de absolute hoogtepunten van het concert het a capella nummer ‘Beyond Our Control’ verloor Majoor even haar zang toen ze halverwege het nummer even aan haar gitaar prutste. Mooi was dat de zangeres dicht bij haar zelf bleef, Toegaf hoe spannend het was om dat nummer zonder begeleiding te zingen en ook duidelijk maakte hoe sommige liedjes haar raakten. Dat telde ook voor de afsluiter ‘Daughters of Bilitis’, een organisatie die zich inzette voor de rechten van gay mannen en lesbische vrouwen in de Verenigde Staten. Die betrokkenheid nam mee in het gevoel van het liedje. Daarna toonde het publiek zin betrokkenheid met een staande ovatie en die was meer dan verdiend. Overigens, de stropdas was, terecht, gebleven.
Vivian Majoor maakt enorme sprong
