GRONINGEN – Een trip door de jaren ’30, ’40 en ’50 en verder nam Davina and The Vagabonds met het publiek tijdens een intiem en relaxt concert in De Oosterpoort in Groningen met zangeres Davina Sowers in de absolute hoofdrol. Met haar prachtige stem nam de zangeres uit Minnesota haar toehoorders mee naar het gevoel van New Orleans uit die muzikaal zo veel moois opleverdende periode in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Een fijne keus uit andermans werk, maar vooral imponerend in haar eigen liedjes. Het was de eerste keer dat Davina and the Vagabonds in Groningen speelde en vast niet de laatste. Met gevoel voor grandeur betrad de zangeres het podium met haar band. Sowers had meegenomen Connor McRae Hammergren op drums, Andrew Foreman op bas, Steve Rogness op trombone en Zack Lozier op trompet. Een gezelschap dat muzikaal gewicht in de schaal legde en wist hoe een zaal te laten swingen. Zelf zat Sowers achter haar piano en toonde zich een voortreffelijk bespeelster van de vleugel. Geen verrassing met haar klassieke opleiding. Haar prachtige stem kwam direct tot zijn recht in het openingsnummer ‘Knock Me A Kiss’ een nummer van Louis Jordan. Opvallend genoeg was misschien wel het mooiste, maar ook zwaarste nummer van de avond als tweede aan de beurt. Het schitterende ‘Black Cloud’, was duister, intens en prachtig. Een afrekening met de donkere perioden in haar leven. Vandaar stuurde de zangeres direct door naar de zonnige kant met hert vrolijke ‘Sunshine’. Davina and The Vagabonds staan te boek als bluesband, maar in de muziek klinkt naast blues, vooral dixieland, wat gospel, R& B, soul en veel jazz. Het levert een prachtige mix van een dixieland parade in ‘Bourbon Street Parade’ als Steve Rogness naast de trombone ook de zang voor zijn rekening neemt tot prachtige relaxte jazzy liedjes, zoals het schitterende ‘Sugar drops’ dat nog pril op de setlist staat en het boogiewoogie nummer ‘Start Running’. Alles met die prachtige Davina and the Vagabonds interpretatie en vooral de stem van Sowers die vrolijk kan schetteren als een trompet maar ook zacht en ingetogen kan zingen met veel emotie. De zangeres is theatraal en expressief, durft haar emotie te laten voelen en weet zo het publiek bij de show te betrekken. Het is een mooie mix wat de band brengt. Davina Sowers probeert na elk nummer de zaal te voelen en beslist dan wat nummer ze speelt. Gelukkig heeft ze veel prachtig materiaal omuit te kiezen. ‘Lipstick and Chrome’ is fantastisch even als ‘St.Michael Vs.The Devil’. Als een dirigent laat Sowers al haar bandleden ook hun moment van glorie beleven. Zack Lozier zingt in ‘Four or Five Times’, Hammergren doet dat in ‘Shake That Thing’ en muzikaal krijgen ze regelmatig hun solomoment met een aanmoedigende Sowers, waarbij vooral in ‘You Must Be Losing Your Mind’ ieder zijn spotlight krijgt. Daarnaast fraaie interpretaties van onder andere werk van Chuck Berry, Etta James en een New Orleans klassieker als ‘St James Infirmary’. De zaal klapt Davina and The Vagabonds staande nogmaals het podium op en met nog een heerlijk swingend nummer komt dan toch het afscheid. Tijdelijk, vast en zeker, want bands als Davina and the Vagabonds kun je niet vaak genoeg horen. Een nieuw album is aangekondigd als opvolger van het live album ‘Nicollet and Tenth’. Dat is vast een uitstekende aanleiding om nogmaals op toernee te gaan door Europa.
Vintage muziek smaakt heerlijk met Davina and The Vagabonds
