GRONINGEN – In alles kon je merken dat James Hunnicutt zich onder vrienden waande. De Amerikaanse country en Americana artiest draait in Europa warm voor een grote toer door de Verenigde Staten met Samm Bones, maar een optreden in Groningen is ook een soort thuiskomen voor Hunnicutt. Veel vrienden maakten dan ook overuren op ’t Kantoor om het optreden van de Amerikaan bij te wonen. Voor Hunnicutt was het, ondanks het warme bad, toch even warm draaien voor hij kon uitgroeien naar grootse vorm. In ‘Dance With Me’ en ‘Black Until The Dawn’, een liedje over Dracula om de spanning wat op te hogen, terwijl de duisternis viel, zocht hij nog duidelijk even naar zijn juiste zangstem, maar in het The Misfits liedje ‘Hybrid Moments’ viel dan alsnog alles op zijn plek en kon Hunnicutt schitteren. James Hunnicutt is zo’n hardwerkende en dankbare artiest. Haast constant onderweg van optreden naar optreden met zijn Americana en Country liedjes. Gelukkig met zijn leven en zich inzettende om, of er nu 1 of 1.000 bezoekers voor zijn neus staan, ze allemaal een geweldige avond te bezorgen. Een aanpak die langzamerhand zijn vruchten begint af te werpen, want Hunnicutt zit in de lift. Dat bewees hij ook in Groningen, waar hij liedje voor liedje beter en beter werd. Prachtig was zijn drinking song ‘I’ve Been Barred From Every Honky Tonk in Town’, oorspronkelijk van The Wilburn Brothers en een mooie sfeerveranderaar ten opzichte van het vorige liedje waarin Hunnicutt beschreef hoe hij zelf stopte met drinken en dat prachtige liedje opdroeg aan iedereen die te maken heeft met zware tijden in zijn leven. De rustige break-up song ‘Good for You, Good Riddance & Goodbye’ een ouder nummer van zijn uit 2009 stammende album ‘All By My Lonesome’ leverde een hilarische wisselwerking met het publiek op dat één voor één zwaaiende het pand verliet, om uiteraard snel terug te keren voor het schitterende ‘Bad Girl’ Erg fraai was ook zijn murderballad, of eigenlijk murderballads ‘The Long Black Veil / My Wayward Bride’, waarvan hij het laatste nummer zelf schreef, maar het eerste nummer is van Danny Dill en Marijohn Wilkin dat origineel werd uitgevoerd door Lefty Frizzell, maar bij veel country artiesten op de setlist staat. Voor het prachtige ‘My Pain’ riep hij de hulp in van de Duitse singersongwriter Philip Bradatsch, al jaren zijn Europese toering partner, wat een passende combinatie is. Voor ‘Til’ Tomorrow’ pakte Bradatsch zijn banjo in dit aan de Everly Brothers doen denkende nummer en die referentie was er ook voor ‘Don’t Let Teardrops Fill Your Eyes’. Na nog zo’n mooi nummer was het afgelopen. Hoewel. Hunnicutt realiseerde zich dat hij een nummer vergeten was, haastte zich weer het podium op en schitterde met ’99 Lives’. Die hadden we inderdaad niet willen missen. Ondanks de vervaarlijke blik die James Hunnicutt regelmatig het publiek in werpt, was het een avond vol met heerlijke “sweet songs”.
Vervaarlijk kijkende James Hunnicutt zingt heerlijke liedjes
