AMEN – Als je de tel al kwijt bent over hoe vaak je al wel niet in De Amer hebt gestaan en het publiek eigenlijk voor meer dan de helft uit mensen bestaat die al die concerten hebben meegemaakt, dan sta je op vertrouwde veilige grond. Het duo formuleerde het als thuiskomen vele duizenden kilometers van huis, want dat staat op een Amerikaans eilandje in de Pacific vlakbij de Canadese kust. Nog even probeerden Mandy Fer en Dave McGraw met een nieuwe naam het publiek op het verkeerde been te zetten, maar ook als Sway Wild zat er een uitverkocht huis te wachten op een middag muzikaal vermaak, waarvan ze zeker wisten dat het goed en mooi zou zijn. Daarin werden ze ook zeker niet teleurgesteld. Met een mooie mix van gouwe ouwe en nieuw werk maakte Sway Wild er een fraaie show van na de in het Nederlands uitgesproken begroeting door Mandy Fer. Naast Fer en McGraw had het duo de bescheiden bassist Tom Lord meegenomen, die vaak aan de zijkant rustig zijn werk prima stond te doen. Met twee expressieve persoonlijkheden als collega’s is dat een prima strategie. Het concert ging van start met de golden oldie ‘Tide Moon Ship Horn’, waarna Dave McGraw zijn gitaar aan de kant legde en achter het drumstel plaatsnam voor ‘Impatient’, ja zo bekende Fer in de aankondiging, dit gaat over mij. Het was één van de nummers die een luid WAUWWWWW uit het publiek opleverden. ‘Impatient’ was het eerste nummer van het sterke nieuwe album ‘Sway Wild’ dat recent verscheen. Een album waarop de formatie samenwerkt met artiesten als Anna Tivel, Birds of Chicago en Sean Hayes. Het is ook een definitieve stap in de richting van de indie-rock met invloeden van folk, funk en pop. De eerste set vulde zich snel verder met nummers van dit album als ‘Home’ en ‘Get Free’, maar ook oudere nummers kwamen langs als het fantastische ‘Dark Dark Woods’, het bewijs dat ook het minder prille werk van dit duo relevant blijft en zeker een plaats op de setlist verdiende. Om McGraw een hoop geloop tussen gitaar en drumstel te voorkomen, waren de nummers waarin hij zong handig geplaatst. Hij schitterde met zijn relaxte prachtige stem in ‘Church’ direct na de pauze, terwijl daarna Fer haar even fraaie stem, maar wat feller en rockender liet klinken in ‘Wool on the Wire’. Het concert werd “gezellig” aan elkaar gepraat, waarbij het duo af en toe inging op de liedjes, maar ook vaak in herinneringen over eerdere bezoeken aan De Amer bleef hangen. Een nummer met meer inhoudelijke uitleg was bijvoorbeeld ‘Coming & Going’, een mooie song over de veranderlijkheid van het leven. Over ‘Till The Honey Comb” vertelde het duo dat dit op het album was opgenomen met blazers, maar dat het publiek die er zelf maar even bij moest denken. Prachtig was nog het door McGraw gezongen ‘So Comes The Day’ voor instrumentaal met Lord alvast in de Green Room in een uitbundig feestje met djembé en gitaar de pauze werd bereikt. Deze lijn van fijne liedjes, een publiek dat genietend alles absorbeerde wat van het podium kwam en die sterke inclusieve sfeer, die het trio moeiteloos wist te scheppen werd doorgetrokken in de laatste set. Prachtige nummers ‘Western Sky’ of ‘Serotiny’ overtuigden, voor met het B52-achtige vrolijk rockende ‘Shake’ over turbulente vluchten in het vliegtuig en de mooie meezinger ‘Chimney Fire’ afscheid werd genomen. Nog een dubbel toegift en de vraag was eigenlijk, wanneer komt Sway Wild terug. De Amer en Dave McGraw en Mandy Fer, dat hoort bij elkaar, die zitten inmiddels in het DNA in Amen.
Vertrouwde grond voor Sway Wild
