LEEUWARDEN – Om het heel kort samen te vatten, elk liedje moest je weer kijken of het nog steeds dezelfde heren waren die op het podium op het Klokplein in Leeuwarden stonden voor het optreden van Lester Blackfield. Dat is weliswaar iets gechargeerd, maar de band uit Harlingen had louter fijne liedjes, maar ieder met een heel eigen karakter. Een grote verbindende factor was niet erg prominent deze middag, waardoor het optreden toch iets minder smoel kreeg dan de band verdiende. Lester Blackfield, met als frontman zanger en gitarist Durk Visser en daarnaast Roel Blom als lead gitarist, bassist Arjen de Groot en Anne Symen Abma op drums. Een band die al de nodige ervaring heeft en onlangs nog op het Bevrijdingsfestival in Assen stonden en geen succes hadden, maar wel kilometers opdeden, in De Grote Prijs van Nederland. Voor het optreden op het Fries Straat Festival begon het met ‘Happy Face’ waarna lekker stevig een gitaarsound werd neergezet in ‘Mediocrity’ om daarna weer een stapje terug te doen in robuustheid met ‘Buy Nice Things’. Die mogelijkheid was er overigens, want Lester Blackfield was één van de Friese bands en artiesten die als inspiratiebron dienden voor een aantal fraaie T-shirts die tijdens het festival werden gepresenteerd. Verder ging het in ‘Optimistic Seagull’, hier in toonde Durk Visser dat hij zijn stem op veel manieren kan inzetten, maar werd het daarmee toch weer een heel andere sound in dit toch erg fraaie nummer dat overtuigde. Na een fel intro intro volgde ‘Repeat’ een nummer met erg veel galm op de zang, waardoor toch weer een andere kant werd getoond van deze Harlingenaren die serieus voor hun plezier op het podium staan naast hun dagelijkse bezigheden als “Kantoorpikkies met wiskundige kennis”, zoals hun biografie vermeld. De band herbergt veel kwaliteit. Het zit muzikaal strak in elkaar. De stem van Visser is aansprekend en veelzijdig en als je dan toch een soort algemene noemer moet pakken om het geheel muzikaal onder te schuiven dan zou dit toch rock moeten zijn. De nummers op zich staan echter ver van elkaar soms. Dan is het weer een stevige gitaarsound, dan hebben de synths weer de boventoon zoals in ‘Take ‘m Down’ en ook de zang wordt op tal van manieren gebracht. Daarin moet nog wat meer lijn worden gebracht, want individueel is eigenlijk elk nummer prima. Een mooie primeur heeft de band ook met een lekker stevig nieuw nummer dat nog nooit vanaf het podium klonk met wat op de setlist staat aangeduid als ‘Beukmineur’. Een veel belovende band deze Lester Blackfield die eigenlijk ook nog maar kort bij elkaar is en best zijn eigen pad nog gaat vinden in de muzikale wereld.
Veelbelovend Lester Blackfield mag nog strakkere keuzen maken
