Loading...
Recensies 2018

VanWyck geeft de avond een magisch tintje

WARFHUIZEN – Het album ‘An Average Woman’ dat begin dit jaar uitkwam van VanWyck is juichende ontvangen. Een aantal recensenten omarmde deze muzikale topprestatie van met name zangeres Christine Oele en muzikant en producent Reyer Zwart, maar zou het publiek dat ook doen. VanWyck maakt immers wat wordt aangeduid als dark folk. Trage liedjes met een enorme diepgang. Liedjes met een boodschap en die je, net als de zangeres, kunt voelen tot in het duisterste plekje van je ziel. Uitbater Teus van Camping Roodehaan in Warfhuizen waarschuwde zijn publiek van te voren dan ook dat dit geen feest muziek was, maar een luisterconcert, waar stilte en respect voor de muzikanten bij paste. Gelukkig had Kok Karin een heerlijke maaltijd gekookt en werd, op een enkele tafel na, tevreden en in stilte geluisterd en kon Oele met haar band werken aan de sfeer die naarmate de avond vorderde magischer en magischer werd. De omschrijving die de band zelf geeft van de muziek is het herhalen waard. “Het is muziek die je demonen in slaap wiegt en ze zacht met liefde en lichtheid van je schouders en rug wegneemt.” Het is helemaal geen donkere muziek dus, maar positief. Elk nummer kreeg van zangeres Oele een mooie introductie. ‘Lead Me On’ bijvoorbeeld was het resultaat van een schrijfexperiment om iedere week een liedje te schrijven. Het leverde een heerlijk rustig liedje op, waarbij de stem nog even op zijn plek moest vallen, maar dat in de loop van het liedje ook vlot deed. ‘Don’t Talk Captain’ en het wonderschone Americana liedje ‘Carolina’ volgden. Mooi dromerig, maar het was wel tijd voor wat pit. ‘Dat leek er te komen met ‘Whole Again’ dat een aantal krachtige momenten in de zang heeft en erg mooi is, maar niet even de tot dan aangetroffen demonen kon weg brengen. Dat lukte ook met het dromerige ‘My Sweetheart’ niet. Stuk voor stuk voortreffelijk, maar ieder concert heeft ook behoefte aan kadering en sokken. De temperatuur zakte bij dit buitenconcert en van het Reitdiep kwam koude lucht en dat deed Christine Oele zich realiseren dat ze geen sokken had meegenomen. Een camping gast usainbolte naar zijn tent en gooide een paar sokken op het podium. Een zeer mooie geste, dat zorgde voor een fel en pittig ‘Europe Escapes’ met daarin een hoofdrol voor leadgitarist Sander Donkers, ook de sidekick van Oele tijdens de praatjes, waarmee de demonen werden verdreven. Naar Donkers en Zwart op bas had de zangeres uit Amsterdam ook drummer Rowin Tettero meegenomen, waardoor er een zeer gelouterd gezelschap op het podium stond, dat normaliter ook nog Marjolein van der Klauw bevat, maar die ontbrak. Na ‘The Daughter’ brak de pauze aan en was er tijd om de sokken aan te trekken. De ervaringen van voor de set resulteerden in een kort kleedkamer overleg en wat wisselingen in de setlist om de tweede set beter uit te balanceren. Dat lukte volledig. Erg mooi begon deze set met het smekende en propvol emotie zittende ‘No Man No Woman’, dat wel een valse start had waarbij de band een te hoog tempo had en de zangeres het liedje daardoor niet kon voelen. En als je het niet voelt, waarom het dan zingen. Even daarna slaagde de formatie erin het concert prachtig te vervolgen met ‘An Average Woman’, ‘Walk on Water’ en het fenomenale indrukmakende ‘Red River Girl’. Dat droeg de zangeres op aan de gelijknamige Canadese rivier en een groot aantel inheemse vrouwen die daarin vermoord zijn terug gevonden en wiens dood lang genegeerd is door de plaatselijke politie. De liedjes bereikte een ongekende pracht en diepte en twee honderd mensen hingen muisstil aan de lippen van Oele. Met ‘Bring it On Right’ kwam het einde. Op een camping als Roodehaan zijn regels. Om 23.00 uur moet het stil zijn, geen uitzonderingen. Ook niet tijdens concerten. Het is dus een heel bijzondere artiest op een heel bijzondere avond die in de geest van het moment na dat tijdstip heel klein en met Reyer Zwart op gitaar als begeleider nog ‘Listen to you Breathe’ mag spelen. Gewoon als onderstreping van het magische karakter van de nacht.