Eerste indruk: Lily Vakili heeft goed geluisterd naar Velvet Underground, maar ook zeker naar de volgende periode van punkrock en er klinkt een beetje Blondie in haar door. Zelf verwijst Vakili naar Patti Smith, Joan Jett, Prince, Iggy Pop, Brandi Carlile en een vleugje Bruce Springsteen. Vergelijkingen die even veel te vertellen hebben als weinig zeggend zijn. Deze band uit New York rondom biotech advocaat en zangeres Lily Vakili verdient het om beluisterd te worden. Die retro invloeden klinken gewoon erg lekker en maken absoluut geen gedateerde indruk. Het nieuwe album van de formatie ‘Walking Sideways’ is het tweede van de band. Lily Vakili is afkomstig uit Honduras, geboren in een bloedige staatsgreep, waarbij haar vader over gewonden in het ziekenhuis moest stappen om zijn nieuw geboren dochter te verwelkomen, woonde en werkte over de hele wereld. Aanvankelijk als danseres en in het theater, daarna als advocaat en volgt nu haar roeping in de muziek en met zo’n mooie robuuste stem, een vocale krachtcentrale, is dat alleen maar toe te juichen. Eerst bracht ze solo twee albums uit met ‘Lake City Blues/Next 3 Exits’ en ‘Meadowlands’. Op het moment dat de zangeres en gitarist Vakili zich omringde met gitarist Ben St. Jack, mondharmonicanist Joel Dorow, Gordon Kuba op drums en Matt Jovanis op bas, werd onder de noemer Vakili Band ook nog ‘Oh Alright’ in 2018 uitgebracht. Afhankelijk van hoe je wil tellen is ‘Walking Sideways’ dus album twee of vier. Dat album gaat fijn van start met het Velvet Underground-achtige titelnummer. Een erg fijne song, lekker uptempo en het zou zo uit die eerste jaren 70 komen, hoewel de productie van veteraan producer David Amlen modern aandoet. Een hele fijne kennismaking. Dit nummer en het album verwijzen naar de vele paden die Vakili in haar leven heeft bewandeld, waarbij haar doel altijd schijnt te bereiken via een alternatieve route en nooit recht op haar doel af. Die vergelijking met de Velvet Underground is vooral in dit eerste nummer duidelijk. ‘Sharp Devil’ is mooi omdat hierin de zang en de mondharmonica van Joel Dorow elkaar fijn afwisselen. Lekkere dramatiek kleurt deze song. Na de rocksong ‘We Got Dreams’ is het ‘Freeman’ dat prachtig overtuigt. Rustig met veel gevoel en dan afgewisseld met uptempo refreintjes is dit een heerlijk nummer. Het lekker scheurende ‘Rachel’ doet je opkijken en heeft ook fijne refreinen met een hoofdrol voor de gitaar van Ben St. Jack, ‘She Wants What’ overtuigt iets minder, maar met het rustig van start gaande ‘When 21’, mooi verhalend gaat het fijn verder met sterke gitaaraccenten. Na het opbouwende ‘Facial Recognition Technology’ waarin goede vragen worden gesteld is ‘Dreamy Dreamer’ één van de absolute hoogtepunten. Een nummer aanvankelijk over de sociale problematiek in de Verenigde Staten kantelde op het moment dat de moeder van de zangeres dement werd en inmiddels is komen te overlijden en kreeg daarmee ook een andere betekenis. Een prachtige gevoelige song die je raakt. De Vakili-Band heeft een uitstekende plaat neer gezet, waarin duidelijk is dat de band echt nog weer een stap heeft gezet en op volwassen manier zijn liedjes weet te brengen.
Vakili Band – Walking Sideways
