LEEUWARDEN – “Op het menu: Jankende gitaarsolo’s, dampende baslijnen, drum grooves
waar je U tegen zegt”, trompetterde de organisatie van de Prinsentuinconcerten in Leeuwarden over het optreden van MataMata in de karakteristieke muziekkoepel in het park. Deze vierhoofdige formatie bestaande uit bassist Dennis Hemstra, ook bekend van Bluesworld Collective en in een verder verleden van Spotrockers waarin hij onder andere samen speelde met Pandu Windartono. De uit Roden afkomstige drummer Windartono zit opnieuw met Hemstra in een band en staat later dit jaar met Maaris nogmaals op dit podium. De uit Rio de Janeiro afkomstige import-Fries Reinaldo Gaia deed percussie, net zoals bij het Broken Brass Ensemble en Tom Veltien op gitaar en zang is uiteraard bekend van de Tom Veltien Band. Een groep uitstekende musici en, zo beloofde de organisatie, de band zal je een uur lang voorzien van ‘Funky Blues/Rock’ grooves. Voor deze gelegenheid had de band het piepjonge talent Maira als gast percussionist op de achtergrond. De band begon met een hoogtepunt. ‘Intro’ was een fantastisch groovy instrumentaal stuk. Stevig liet de band zich gelden in dit door Veltien geschreven nummer, maar dat werd prachtig geaccentueerd door de rust momenten die werden ingebouwd. MataMata zou werk moeten maken van meer van dit soort stukken al dan niet met zang. Wie het begin hoorde van ‘Cross Cut Saw’, een oude delta blues vooral bekend van de versies van Albert Collins en Eric Clapton, zou zeggen doe maar zonder, maar Veltien had gelukkig zijn stembanden snel warm en tilde dat op naar een prima niveau in de loop van het concert, dus met is ook prima. Al snel bleek dat ‘Íntro’ het enige eigen nummer was dat deze dag op de setlist stond en dat was gezien de kwalieit van dit stuk jammer, maar gelukkig werd vaak nadrukkelijk toch een heel eigen invulling gegeven aan de songs. ‘Some Kind of Wonderful’ van de Grand Funk Railroad, bleef nog wat in de buurt van het origineel, hoewel het percussie intro wel een lekkere eigen draai er aan gaf. ‘Cross Town Traffic’ van Jimi Hendrix is dan natuurlijk zeer glad ijs, want veel gitaristen proberen de meester te overtreffen, maar MataMata vermeed deze valkuil met lekkere percussie in de hoofdrol, waarna Veltien ook op eigen wijze nog even liet zien zijn gitaar goed onder de knie te hebben en zo werd het een mooie ode aan Hendrix en niet een poging tot kopiëren. Die gitaar vaardigheden kwamen ook tot uiting op een nummer van een andere gitaargigant Joe Bonamassa. In ‘Blues Deluxe’, mooi geplaatst op de setlist met een fijne traagheid om even te onthaasten, tilde een stevige gitaarsolo het nummer op en gaf het cachet. Hoogtepunt was het Babatunde Olatunji nummer ‘Jin-Go-Lo-Ba’, bekend van Santana en opmerkelijk genoeg noemt de band dit naar een soortgelijk en met beide ook een stevig percussie intro ander Santana nummer ‘Soul Sacrifice’. Hoe dan ook, het kreeg een heerlijke uitvoering die het nummer eer aan deed. De lang uitgesponnen afsluiting was er met ‘Voodoo Child’, eveneens van Hendrix dat erg mooi was, met vooral het duel tussen de presentator die graag wilde afkondigen en de subtiel rekkende Veltien als memorabele afsluiting. Een lekkere band vol prima en originele muzikanten die eigenlijk te goed zijn om covers te spelen. De aankondigingen van de nummers mogen nog wat beter en daarbij mogen best de oorspronkelijke artiesten worden genoemd, want ere wie ere toekomt, maar dit was een prima retro Woodstockachtig uurtje in de tuin.
Uurtje Woodstock met MataMata
