AMEN – Corona maakt creatief. Waar op dit moment in tal van settingen het toch niet zo eenvoudig is om een concert te organiseren, hadden in Drenthe de teams van De Amer en De Muziekcoöperatie uit Meppel de handen in één geslagen. Een lange wandeling, onder het motto “Langs de Oevers van de Tijd” met onderweg een drietal concerten eindigde in de prachtige tuin van De Amer in Amen waar een dinerbox met als ster een truffelworst, als variatie op De Amer gehaktbal, de vermoeide magen voedde en The Dawn Brothers op het podium er weer wat energie in brachten. The Dawn Brothers, kun je de leden wellicht nog met zo’n truffelworst strikken, muzikaal zijn ze minder voor één gat genrewijs te vangen. Een rauwe Dean Martin die citeert uit het American Songbook van de fifties, een melodie die je doet denken aan de disco jaren in de seventies of zelfs een stukje New Wave, maar over het algemeen kun je stellen dat de band een stevige rockende Americana brengt waarbij de hoed wordt afgenomen voor bands als CCR, The Band en verschillende rock bands van het snijvlak tussen de sixties en seventies, waarbij toch wel de eigen sound wordt bewaard en het geenzins de bedoeling is een band te klonen. The Dawn Brothers bestaan uit Rafael Schwiddessen op drums, Bas van Holt die de leadzang verzorgt en de gitaar hanteert. Rowan de Vos op keys en nieuw lid, als vervanger van Levi Vis presenteerde de band als bassist, Tammo Deuling. Alle vier de stembanden werden ook ingezet voor uitstekende samenzang. Na uitstekende albums als ‘Stayin’ Out Late’, ‘Classic’ en het project ‘Next of Kin’, presenteert de band ‘Dusk’ deze dagen als opvolger. Een album dat terug naar de roots gaat en om die puurheid te garanderen werd een afgelegen plek in Frankrijk opgezocht. Drenthe krijgt welhaast de primeur, want na het Festival der Aa in Schipborg krijgt in de huidige pandemische vol gas, vol op de rem tijd, “Langs de Oevers van de Tijd” mooi de primeur. De band staat binnenkort ook nog op het Bommen Berend Festival in Groningen. De band ging fijn van start met ‘How Come’. Een rustige opening, maar met een stevige sound en fijne stukjes haast canon zang van Van Holt, Deuling en De Vos. Erg mooi en net wat steviger was ‘Pictures’ en de mooie samenzang werd benadruk in ‘Junk’ dat een driestemmig intro had, waarbij Bas van Holt niet eens meedeed. Het eerste hoogtepunt was ‘Tomorrow Never Came’, vlot en stevig in de sound en meer bedaard in de zang en die kwalificatie was er ook voor ‘In My Dreams’ dat kalm was, maar intens en een prachtige diepgang had en even later was ook ‘Darling’, zo’n American Songbook-achtig nummer dat waarbij ook Dean Martin of Frank Sinatra als zanger niet zou verrassen, fantastisch mooi. Bas van Holt is geen Sinatra, maar heeft een uitstekende zangstem, waarbij een lekkere rauwheid beklijft. Het geeft de liedjes een extra lading. In zijn aankondigingen is hij hartelijk, maar af en toe mag daar best een wat meer inhoudelijk verhaal over een liedje bij. De rest van de band verstaat zijn vak en liet dat ook horen in fraaie songs als het vlotte ‘Vampire’ of het door Rowan de Vos gezongen zacht langs je strijkende ‘Last Lullaby’. De setlist had een mooie opbouw, hoewel een meer akoestisch element ontbrak. Het had nog best één of twee nummers heel klein mogen zijn. De laatste fase van het concert werd ingezet met het stevige ‘Good Boy’ en die robuustheid werd alleen maar groter in ‘Devil Woman’ met een lange gitaarsolo, zoals bijna elk nummer wel een flink instrumentaal deel had met vaak de gitaar of de toetsen in een hoofdrol, en steeds versnellende ‘Stayin Out Late’. The Dawn Brothers hebben zich uiteraard allang bewezen, maar met de nieuwe plaat is er toch een garantie voor de toekomst dat deze kwaliteit blijft gehandhaafd. Om bij te genieten, al dan niet met truffelworst.
Truffelworst en The Dawn Brothers smaken uitstekend in Amen
