GRONINNGEN – Er zijn van die momenten in een relatie dat je elkaar even diep in de ogen moeten kijken en vragen of het goed gaat. Of de richting die je gaat nog wel de juiste is. Dat moment in de relatie tussen het Noorderzon publiek en The Weather Station kwam halverwege ‘Stars’. Na een paar meer uptempo nummers maakte Tamara Lindeman van de Canadese band het heel mooi klein en bijzonder gevoelig, maar het nummer kreeg niet de reactie die de zangeres verwachtte. Inderdaad een deel van het publiek begreep de verstilling, maar binnen en buiten de omheining van podium Apollo is er altijd een groep die niet direct voor de muziek komt en eigenlijk gewoon een plek zoekt om een drankje in gezellig gezelschap te consumeren. Het is inherent aan een festival als Noorderzon. Toch kwam de boodschap wel aan, want het was het kantelpunt van het concert dat daarna alleen maar mooier werd en vooral erg intens, hoewel nog zo’n schitterend liedje als ‘Stars’, heel gevoelig, heel intiem, niet had misstaan. Wellicht een volgende keer in een setting waarin iedereen voor de band komt. The Weather Station komt uit Canada en is het alter ego van zangeres en songwriter Tamara Lindeman. Sinds 2006 timmert ze aan de weg en brengt albums uit met haar vaak introverte en integere folkliedjes. Meest recent was dat ‘How Is It That I Should Look at the Stars’, dat begin dit jaar verscheen en ook ‘Ignorance’ wat ze vorig jaar uitbracht is nog nieuw. Het onderwerp van ‘Ignorance’ is de zorg die de zangeres heeft over klimaatverandering en de manier waarop we omgaan met de wereld. Dat werd dit concert treffend geïllustreerd met de temperatuur in Groningen die ondanks het naderende middernachtelijke uur nog aardig richting de 30 graden ging. Tijdens het concert werd hier niet aan gerefereerd. Op zich jammer, want een enkel woord over haar passie had het concert zeker ook op die manier diepgang gegeven, zonder dat je hoeft te preken. Het begin was wat vreemd. De band kwam op, maar nog voor ze konden inzetten en zo Lindeman een grande entree geven, waarmee ze de aandacht vestigden op de persoon om wie het draait, stond de zangeres al op het podium. Das was een gemiste aandachtpakker, waarna overigens het rustig repeterende ‘Loss’, met een hoofdrol voor gitarist James Robertson, bekend van onder andere The New Budapest Project, een fijn begin was. Wat meer uptempo en een nummer waarin ook vooral de hoge noten in de zang van Tamara Lindeman mooi tot hun recht kwamen was daarna ‘Seperated’ en beide nummers vormden een fijne aanloop naar het prachtige ‘You and I’ dat een mooie progressie had met een rustig begin, dat langzamerhand in stevigheid groeide. Het was ook het eerste nummer waarin de zangeres haar gitaar ter hand nam. ‘Way it is, Way it Could Be’ was daarna prachtig verhalend en erg intens en zo’n nummer waarin de zangeres haar ziel en zaligheid legde. Een nummer waar een deel van het publiek van smulde, omdat het ergens overging, prachtig werd uitgevoerd, met ook mooi baswerk van Ben Whitely, die we ook kennen van het werk met zijn vader Ken Whitely, een ander deel moest nog even bij de oren worden gepakt om ze te vertellen dat ook zij een rol hadden in het geheel in het fantastische ‘Stars’. Hierna ging met ‘Look’ weer grootser en bleef de band lekker folkrocken. Op zich jammer, want juist in dat introverte, kwetsbare en heel gevoelige is Tamara Lindeman het meest thuis en de meest effectieve manier om mensen te laten luisteren is vaak fluisteren. Het bleef daarna echter lekker uptempo en ook daarin heeft The Weather Station veel te bieden. Mooi was bijvoorbeeld ‘Better Now’, dat klein begon met alleen piano, maar lekker stevig eindigde. Het was één van de nummers die niet alleen muzikaal aanwas had, maar in de emotie steeds heftiger werd, wat de zangeres vaak op haar knieën deed zakken, of zich even verschuilen achter haar lokken of de blik op de planken richtte. Prachtig in deze fase van het concert was ‘Robber’, waarvoor Lindeman eerst haar drummer aan een derde hand hielp, voor ze zich naar haar microfoon haastte om de zang in te zetten. Erg mooi, erg sensibel, maar ook met robuustheid. Via ‘Atlantic’ en met een bijzonder gedreven zang ‘Parking Lot’ werd alweer het laatste nummer aangekondigd met het erg mooie ‘Subvisions’. Als toegift ‘Thirty’. Nog een keer dat fijne stemgeluid en haar band die duidelijk er plezier in had. Een heel goed concert, dat wellicht nog meer indruk had gemaakt in een intiemere setting, waarbij het publiek er ook meer wordt bij betrokken en de songwriter nog wat had kunnen uitweiden over haar liedjes, maar wat heeft deze band veel te bieden.
The Weather Station en Noorderzon werken aan relatie
