GRONINGEN – “Wat veel mensen, veel meer dan ik had verwacht,” het waren de famous last words voor het concert van The T.S. Eliot Appreciation Society die zenuwachtig nog even een bezoeker aanschoot om zijn zorgen te delen. Op het podium was zo nu en dan in het begin ook te merken dat Tom Gerritsen, deze keer in zijn eentje de The T.S. Eliot Appreciation Society, toch enigsinds geïmponeerd was door de grote schare Groningers voor zijn neus. Gelukkig waren het vriendelijke en aanmoedigende Groningers en dus kon hij de zenuwen snel naast zich neerleggen. Gezeten op de rand van het podium met de benen vrolijk bungelend in de lucht begon Gerritsen instrumentaal. Vooral in het tweede nummer ‘Heydrich’, dat zo fraai klonk in de soundcheck klonk in zijn zang de zenuwen door en werd het af en toe wat schreeuwerig. Daarna was dat gelukkig klaar en wist de zanger annex kasteelheer uit Wijk bij Duurstede, ook met zijn zangkunst te overtuigen. In zijn stem een mooie trilling. Met zijn lange lijf en aanvankelijk kleine gitaar, dwaalt hij over het hele podium om precies op tij weer bij de microfoon te eindigen als er gezongen moet worden. ‘Southern Country’, is bedaard en mooi en ook ‘Ocean’ is een overtuigend liedje. Nummers van zijn binnenkort te verschijnen album ‘Turn it Golden!’ Zijn eerste album ‘The Dreadnought Hoax’ wordt deze avond onder andere vertegenwoordigd door de titelsong later in het programma en al vlot het lange ‘Melancholia’. Chaos is een teken van een briljante geest en kan een artiest ver voeren, maar ook lastig als je de helft vergeet. Batterijen kan Noorderzon nog verzorgen, een plectrum, nodig voor zijn gitaarspel, kan het publiek nog aanleveren maar de mondharmonica in ‘The Fall’ moet het doen met de mondelinge aankondiging dat Gerritsen nu eigenlijk op het instrument zou spelen. Het mag de pret niet drukken. Het nieuwe album van de The T.S. Eliot Appreciation Society zal experimenteler worden dan de eersteling. In veel liedjes is dat te horen. Af en toe stampvoetend, af en toe breekbaar mengt de singer songwriter zijn folk en rock invloeden tot knap geconstrueerde liedjes. Plots klinkt een liedje dat eigenlijk heel traditioneel klinkt. Dat klopt dan ook, het is de enige cover deze avond, een nummer van Jason Molina. In zijn praatjes toont Gerritsen zich ook zo’n prettige charmant chaoot. Het wint het publiek voor hem. Als hij afsluit met ‘The Grand Tour’ een nummer waarvan hij al voor ‘The Dreadnought Hoax’ van alles heeft verteld om dan te concluderen dat hij dit nu niet gaat spelen maar later, is het publiek nog eens verdubbeld. Het laatste concert deze Noorderzon op Podium Plataan blijkt een voltreffer.
The T.S. Eliot Appreciation Society experimenteert met succes
