Het vijfde album van The Roseline is een sterke opvolger van de eerdere platen. The Roseline, de band rondom singersongwriter Colin Halliburton, stamt uit het Midwesten van de Verenigde Staten en speelt hun eigen mix van folk en Americana, maar het zijn vooral mooie liedjes waarin Halliburton in sterke teksten op zoek gaat naar de stand van zijn leven anno nu met een relatie en de pro’s en con’s of ouder worden. Een reis door zijn bestaan. The Roseline bestaat daarnaast uit Ehren Starks op piano en orgel, Kris Losure op gitaar, Jeff Jackson op verschillende gitaren en de staande bas, Jim Piller op drums, Leslie Butsch op saxofoon, Heidi Gluck als achtergrondzangeres en violiste Vera Valentine, waarbij Halliburton ook tekent voor de productie. Het album begint mooi met ‘Hurry Up & Wait’ en ‘Moving in a Dress’. ‘Held your Hair’ boeit dan iets minder, maar ‘A Destination’ is dan weer prachtig met fijn spel van Valentine in het intro. Het zijn rustige liedjes met verhalen. De sterke zang van Halliburton met een melancholische stem wordt vooruit geschoven en dienstbaar is de begeleiding van de band. Verhalen worden verteld in liedvorm. In het album mag nog wat meer variatie in tempo. Het zijn allemaal rustige en melancholische liedjes. Stuk voor stuk prima en mooi, maar er mag wat meer kadering zijn in tempo. Op het album komt dat pas over de helft met ; How to Be Kind’ dat iets vlotter is en voller van geluid. Daardoor komt ook ‘Maze of Glass’ beter tot uiting met wederom zo’n prachtig vioolintro van Valentine. Al met al is het toch een album dat erg goed bevalt met ook nog nummers als ‘Work & Love’ en ‘Junonia’. Prachtige teksten, fraaie muziek en prima vertellingen over hoe het is als de prille jeugd over is en je moet oppassen dat het leven geen sleur wordt. Mooiste nummer, ‘Distance’. Melancholie op zijn best. ‘I can find love anywhere you are’ zingt Halliburton zijn geliefde toe. Mooi.
The Roseline – Blood
