GRONINGEN – In 2015 stond The Last Internationale ook al in Spot / De Oosterpoort in Groningen en nu waren gitarist Edgey Pires en vocaliste, bassiste en pianiste Delila Paz na vijf jaar terug met steun van drummer Thomas Pridgen. Het uitkomen van het nieuwe album ‘Soul on Fire’ was een mooie aanleiding om het gezelschap uit New York terug te vragen voor nog een avondje rockmuziek met veel van hun nieuwe werk. De voorstelling begon echter met andermans werk. ‘The Revolution Will Not Be Televised’, een lied van Gil Scott‐Heron, werd vanaf een bandje gedraaid, waarbij Delila Paz op het podium verscheen om na afloop ‘Feeling Good’, in te zetten. Een nummer van Anthony Newley, maar zelden mooier gezongen dan door Nina Simone, hoewel de versie van The Last Internationale ook prachtig en pittig was. Gedurende het nummer kwamen Edgey Pires en Thomas Pridgen de dame on stage versterken. Met ‘Killing Fields’ werd dan het eigen materiaal aangesproken en dat gebeurde met veel passie, enorme sprongen van Pires, die dat zo vaak deed dat het eigenlijk niet meer opviel, maar met ook een prachtige muzikaliteit en intensiteit. ‘Life, Liberty, and the Pursuit of Indian Blood’ was fenomenaal mooi en even energiek en intens met ruig gitaar werk en met rauwe edoch soulvolle zang. Pires bezit een zeer fraaie stem, wat onder andere in ‘Mind Aint Free’ prima tot zijn recht kwam, net als het wat rustigere ‘We Will Reign’. Dat laatste was een prachtig nummer was met mooie tempowisselingen, wat het nummer erg ten goede kwam. Tot dan toe was er onvermoeibaar met energie gestrooid. De sprongen van Pires werden uitbundiger en hoe hij er in slaagt om toch te blijven gitaarspelen in de lucht is een raadsel. Uitstekend spel met spetterende riffs, waar hij de betekenis van air-guitar toch een andere invulling gaf met zijn luchtacrobatiek. Eén van de absolute hoogtepunten van dit optreden was wel het aan Janis Joplin doen denkende, maar in de tekst aan Nina Simone met haar ‘Mississippi Goddam’ refererende ‘Soul on Fire’. Erg mooi, erg veel passie en overtuiging. Regelmatig werd de interactie met het publiek gezocht. De meezinger en meeklapper ‘Wanted Men’ bijvoorbeeld, maar ook tot twee keer toe sprong Delila Paz het publiek in en uiteindelijk voor het toegift ‘1968’ werd het publiek op het toneel gevraagd. In dat nummer mocht ook de roadie van het gezelschap op gitaar meespelen, een mooie beloning voor zijn scherpe oog en razendsnelle, soms met gevaar voor eigen leven uitgevoerde correcties om alles in goede banen te blijven leiden. Wat iets minder tot zijn recht kwam, was de boodschap in de liedjes. The Last Internationale heeft een plek in de mooie traditie van protestzangers in de Verenigde Staten, maar dat moest vooral beluisterd worden. De aankondigingen gingen hier niet of nauwelijks over. Sterk en in de traditie van protestsongs was ook de cover ‘A Change Is Gonna Come’ van Sam Cooke, weer zo’n nummer waarin de pracht van de stem van Paz vol tot uiting komt. Een andere cover die prachtig klonk was het indrukwekkende ‘Like A Stone’ van Audioslave, dat Paz solo speelde op de piano met de emoties huizenhoog opgestapeld. Dat is coveren zoals het moet. Na terugkomst van haar begeleiders werd afgesloten met het stevig rockende ‘Hard Times’ en het lekker net niet uit de bocht gierende ‘Hit ‘em With Your Blues’. Pinkpop heeft dit jaar The Last Internationale in zijn line-up. Dat bleek aan de hand van het optreden in Groningen een goede keus. Voor wie even lekker wil rocken in Limburg later dit jaar is The Last Internationale verplichte kost.
The Last Internationale weet te variëren en te protesteren
