LEEUWARDEN – Als je naar het spel met woorden luistert dat The Kik voormannen Dave von Raven en Arjan Spies voeren met elkaar en het publiek lijkt het wel een kroeggesprek of scabreuze cabaret voorstelling. Met veel heisa, opmerkingen op het randje en vooral veel plezier schept het duo zelfs op het Oldehoofsterkerkhof in Leeuwarden een sfeer waarbij het lijkt dat de band je meeneemt naar dat kleine kroegje in de tuin van Von Raven waar je onder vrienden bent. Op het weidse plein heerste al snel een intieme sfeer, maar de band was op zijn allerbest als het even serieus werd en er gevoelige liedjes werden gezongen, maar niet te lang natuurlijk, want er moet wel gelachen worden, al was het maar om te controleren dat we dat niet verleerd waren de afgelopen tijd. The Kik lijkt al sinds mensenheugenis de vaderlandse podia en TV te bestormen met hun Nederlandstalige Merseybeat sound. Dat is echter niet zo. Tien jaar geleden maakte de formatie voor het eerst zijn opwachting. Na enkele wisselingen in de begin jaren bestaat de band uit zanger en accordeonist Dave von Raven, bassist Marcel Groenewegen, Arjan Spies op gitaar en zang, percussionist Ries Doms en Paul Zoontjens op toetsen en zang. In de loop der jaren werden vanaf ‘Springlevend’ uit 2012 en ‘2’ uit 2014 regelmatig albums uitgebracht met als meest recente ‘Jin’ uit 2020. Misschien wel het meest in het oog springt het album ‘Armand & The Kik’ dat ze enkele jaren geleden met de flamboyante protestzanger opnamen. In Leeuwarden, voor een twee keer stijf uitverkocht plein, begon de band rustig met het mooie ‘Ik zie je in de Stad’ en het iets vlottere met een helemaal voorop het podium zich uit de naad werkende Ries Doms met twee shakers die hij minuten lang liet klinken en stevig gitaar werk van Arjan Spies ‘Even voor Altijd’. Dit nummer werd net als het eerste in samenzang van Von Raven en Spies gebracht. Voor ‘Simone’ ging de band in het publiek op zoek naar een gelijknamige dame, maar kwam uiteindelijk uit bij twee heren wat bij de uitvoering nog de nodige hilariteit gaf, waardoor, met permissie, dit nummer wat rommelig werd. Al vanaf de eerste aankondiging ging het verkeerd en keer dan het tij nog maar. De aankondiging was namelijk voor ‘Vluchten kan niet meer’. Geschreven door Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink en ooit zo prachtig gezongen door Frans Halsema en Jenny Arean is dit nummer, zoals de band meer dan terecht aangaf, nog steeds heel actueel. De uitvoering met de stemmen van Von Raven en Spies en het toetsenwerk van Paul Zoontjes gaf aanleiding voor kippenvel. ‘Stil op het Station’ kwam met de waarschuwing dat het niet veel vrolijker zou worden met zang van Spies en ondanks een modulatie van G naar A. Voor dit nummer nam Von Raven voor het eerst zijn accordeon ter hand, een instrument dat hij zich de afgelopen periode eigen heeft gemaakt en ook in ‘Spiegel Spiegel’ zijn opwachting maakte in wederom een droeve vertelling over een stel dat nog nooit een spiegel zag. The Kik trad de afgelopen periode in het voetlicht met het hertalen van songfestival nummers voor een TV programma. Met een flink aantal van deze nummers gaat de band begin 2022 de theaters in en om de aandacht al een beetje te kietelen werd van Dana Internatonal het mooi vlotte ‘Diva’ gebracht en daarna met een dierbare persoonlijk herinnering aan wijlen Armand diens ‘Ben ik te Min’ met publieksparticipatie. Door de lange introducties, gesprekken met het publiek en het lekkere lullen van de band werd de tijd krap. Her en der werd een nummer op de set list doorgestreept maar het einde van het optreden was meer dan fraai met ‘Don Juan & Casanova’ en het prachtige ‘Angela’ als besluit. The Kik was blij om weer voor hun publiek te staan. Er mocht niet niet gedanst worden, maar ook zonder bood de band een prachtige avond, met de klok als grootste vijand. Een professioneel gezelschap die precies weet hoe het publiek van dat grote plein weg te toveren naar die intieme setting, waar net iets meer gezegd kan worden en waar je ook stil een traan mag laten.
The Kik maakt het intiem
