HOOGEZAND – Okay. Hardrock was er in Hotel Faber in Hoogezand bij het concert van The Henry Girls niet te horen, maar veel andere muzikale genre’s werden wel op zijn minst aangeraakt door de Ierse gezusters Lorna, Karen en Joleen McLaughlin, de kleindochters van Henry, bij dit door Noordmuziek georganiseerde concert. Deze getalenteerde zussen laten zich niet vangen in een genre of traditie, maar putten uit elke bron en nemen wat in hun straatje past en vormen dat om tot prachtige nummers. Het stelt de dames in staat om zeer snel te schakelen tussen folksong in de Ierse traditie naar pop, Americana en zelfs wat jazz en dat allemaal met de soulvolle stemmen in vaak verrukkelijke twee of driestemmige harmonieën, zelfs met een verkouden Joleen McLaughlin. Het Ierse trio begon met het melancholische ‘December Moon’ en lieten dat volgen door het vrolijkere ‘Old Cookpot’ en het intense ‘Sing Me Sister Down’ met prachtige harmonieën. Een afwisseling in stemmingen met vrolijke liedjes en donkere liedjes, met liefde en liefdesverdriet. In de tweede helft van de eerste set was er veel aandacht voor het nieuw verschenen album ‘Far Beyond The Stars’, dat prachtig is met nummers als ‘Falling in Love Again’, ‘Don’t Call me Honey’ en vooral met het geweldige ‘Slow Down’ maakte het trio indruk. Dit nummer stelt de geestelijke gezondheid centraal en vraagt hier aandacht voor. Dit eigen werk werd onderbroken met een eigenwijze cover van ‘Watching the Detectives’ van Elvis Costello voor de albumpresentatie werd afgesloten met ‘No More Maybes’, en fijn gevoelig nummer. Ook na de pauze was er volop te genieten en de vocale kwaliteiten van de dames kamen tot uiting in het a capella gezongen ‘Here Beside Me’. Naast fantastische stemmen beschikken de dames alle drie over de beheersing van meerdere instrumenten. Jolene wisselde tussen piano en harp, terwijl ook Karen en Lorna switchten tussen piano, ukulele, viool en accordeon. Het gaf het concert veel dynamiek. Mooi waren vaak ook de verhalen. Elk lied zijn eigen verhaal, met humor gebracht, maar daar mogen de verhalen nog net wat puntiger en meer to the point worden. Uiteraard veel prachtige liedjes. ‘The Rebel Girl’. Een Americana nummer van Joe Hill dat The Henry Girls zich eigen hebben gemaakt is een echt strijdlied. ‘Practise what You Promise’, klinkt vrolijk, maar heeft een dubbele bodem. Het is een nummer bekend van The Boswell Sisters, de geestelijke moeders van The Andrew Sisters en in hun zang hebben The Henry Girls goed geluisterd naar deze voorbeelden. Een prachtig stuk harp van Joleen McLaughlin uit de Ierse traditie en met ‘The Farmer Song’ nog een fijne meezinger. ‘Ocean of War’ was een eerste hoogtepunt in deze set, een lied over de vluchtelingencrisis en vlak voor het einde werd dit in pracht geëvenaard door ‘Farewell’. Met ‘So Long’ werd afscheid genomen. De staande ovatie werd helaas niet gevolgd door een toegift. De schuld van het publiek dat al klappende de zaal begon te verlaten. Jammer, er was best ruimte voor dessert.
The Henry Girls bestrijken muzikale spectrum
