DRACHTEN – Vorig jaar in de aanloop naar de Popronde was het Amsterdamse Tape Toy nog volslagen onbekend buiten Amsterdam waar ze indruk maakten met het winnen van de Amsterdamse Popprijs 2017. Voor een kort interview had de band het echter te druk, aldus het management, op wat toch één van de maak of kraak punten in een loopbaan kan zijn. Daar waar gevestigde artiesten toch vaak graag even gaan zitten was dit jonge grut dat nog geen jaar bij elkaar was niet in staat om een tiental vraagjes te beantwoorden. Zo kun je soms een rare indruk krijgen van een band. Gelukkig wist Tape Toy zich tot één van de ontdekkingen van de Popronde te ontwikkelen met hun zelf gelabelde bubble grundge en bleek op het podium van Pop in de Tuin van Iduna in het Thalenpark in Drachten dat door deze eerste indruk een ferme streep kan. Tape Toy is een prachtige en frisse band die met een gezonde werkethos aan de slag ging op het podium van dit zonovergoten festival, de opvolger van Popcity, in Drachten. Eerder stonden ze al op bijvoorbeeld het Bevrijdingsfestival Drenthe en het prestigieuze The Spy and The Butcher festival in Emmen. Zangeres en gitariste Roos van Tuil en haar mannen drummer Marc van Dongen, Wesley Fransen op gitaar en Maurice van de Graaf als basgitarist brachten geen kapsones maar fijne energie, lieve woorden en prachtige muziek mee. “Herrie op Pinksteren”, was het devies van Roos van Tuil die het publiek verder charmeerde met dat Pop in de Tuin lekkerder was dan Pinkpop. Het verder advies zat hem verwerkt in de titel van het eerste nummer ‘Dance Till You Legs Hurt, Baby’, een vrolijke in stevige sound verpakte opener en met ‘F O M O’ legde de band onmiddellijk ook nog eens een heel erg lekkere song op de mat van het Thalenpark, om dan wel getimed met ‘Freakshow’ even een adempauze in te lassen. Een nummer dat verder opviel met een origineel intro. Die rust leek niet lang te duren, want ‘020’ werd met ongekende heftigheid ingezet, maar bleek na die opschrikker om het publiek weer bij de les te krijgen toch een mooi liedje met kalmte gebracht. In Roos van Tuil heeft de band een vooral lieve woordvoerster. Af en toe mag hier nog wel wat pit in en het publiek mag best nog meer de show in gesleurd worden. Ook omdat het nauwelijks inhoudelijk werd zit hier nog een kans om meer impact te maken. Het is wel een fijne energieke zangeres die met veel goesting haar liedjes brengt en daar zichtbaar plezier in heeft. Mooi waren ook de harmonieën als Wesley Fransen haar ondersteunde in de zang, zoals in het na ‘Crazy Bea’ gebrachte ‘Ching Ching’. Dat erg mooi was en een aanloopje naar het absolute hoogtepunt. ‘Sad Girl’, het zit hem vaak in de tegenstelling, was lekker en vlot en prachtig en contrasteerde met de lach van Van Tuil. Het zit erg goed en degelijk in elkaar muzikaal, wat ook verwacht mag worden, want de bandleden liepen elkaar op het Conservatorium van Amsterdam tegen het lijf. De ritme sectie kreeg hierna de kans te shinen bij de intro van het volgende nummer dat werd in gestart door Marc van Dongen, maar op het einde werd het dan nog even rommelig toen in ‘Dive Deeper’ de band in het outro elkaar even kwijt was en na een te lang rustig deel uiteindelijk toch mooi toe te werken naar een heftige afsluiting. Wedden dat ze volgend jaar op Pinkpop met hun kenmerkende blijmoedigheid zeggen dat het toch lekkerder is dan Pop in de Tuin.
Tape Toy maakt uitstekende tweede indruk
