EMMEN – Traditioneel worden de Drentse talenten die zich op Eurosonic / Noorderslag mogen presenteren en daarmee een gooi te mogen doen naar Europese roem uitgewuifd voor de reis naar Groningen begint. Dit jaar was niet anders, hoewel het zonder publiek was en uitsluitend digitaal te v0lgen. Niet zo mooi als echt live en je persoonlijk te laten meevoeren dor de muziek, maar een pandemie noopt regelmatig tot keuzen. In de Grote Kerk in Emmen was Tamar één van de talenten die zich mocht voorstellen aan het grotere publiek. Tamar is amper meer een talent te noemen. Al jaren bouwt ze aan haar oeuvre. Tien jaar geleden was dat nog Engelstalig, maar met een heringerichte loopbaan na moeder te zijn geworden, zijn dat zachte lieve en erg mooie liedjes die soms ook best wringen. Het afgelopen jaar deed ze dat met heel veel succes. Dat culmineerde in onder andere een voorprogramma bij Ane Brun, waar ze een groot publiek vertederde, het uitbrengen van een EP deze dagen en haar uitzending naar Eurosonic, waarbij ze overigens verder moet reizen naar de vertrekplaats Emmen, dan als ze de directe route had genomen vanuit haar woonplaats Roden. Met haar prachtige gevoelige, vaak erg kleine liedjes weet Tamar te betoveren. Zelfs via de livestream lukt dat, hoewel ze in het optreden niet te bescheiden moet worden. In de Grote Kerk in Emmen presenteert ze zich met gitarist. Ze opent heel klein, heel rustig, maar met prachtige zang en verhalende liedje ‘Dagdromen’. Een letterlijk en figuurlijk klein droompje, want eigenlijk is het zo weer voorbij. Met recht een aperitiefje. Het nummer dat volgt is ‘Zacht Water’ dat iets meer zich uitvouwt en waarin vooral de zang wat meer tot zijn recht komt. Een heel fijn nummer. Wat Tamar Tanasale in dit nummer goed doet is het vertellen van een verhaal, Fijn de spanning rustig op bouwen en dat mag ze nog best wat groter trekken, hoewel in dit nummer wat dat betreft niets te klagen is. Erg fijn en met mooie poëtische teksten die haar karakteriseren. Bij haar EP ‘L a n g z a a m a a n’ zijn niet allen de liedjes verschenen, maar ook een begeleidende bundel met gedichten. Wat dat betreft loopt Tamar op heilige grond daar in Roden, want ze woont vlakbij de plek waar Vasalis haar domicilie betrok. ‘Recht Op’ is een lidje dat wat te weinig ontwikkeling kent en waar ze best wat meer mag uitpakken. In ‘Nia’ doet ze dat wel, maar juist door het heel gevoelig en intiem te maken. Een nummer dat dicht bij haar ligt en dat is ze voelen. Wat ontbreekt deze dag zijn de vaak erg mooie introducties. Zelfs haar gitarist wordt niet voorgesteld. Dit is juist een sterk punt van deze artieste en een mooie toevoeging bij haar liedjes die het inlevingsvermogen vergroot. Ze sluit af met ‘Ik weet niet wat de tantes zingen’, mooi in contrast, want dit is het stevigste nummer van deze dag. Een nummer dat wel wat extra tekst vooraf mee krijgt. Tamar blijft erg geloofwaardig en op de goede weg en kan eigenlijk heel Nederland wel gaan betoveren met haar liedjes die soms zo zacht zijn als water, maar kom je verkeerd op het water terecht, dan is water keihard.
Tamar is zacht als water
