GRONINGEN – In Seattle in de Verenigde Staten staat een club genaamd The Vera Project die de inspiratie heeft gehaald in Groningen bij Vera. Seattle is ook de thuishaven van Tacocat en na eerder bij The Vera Project te hebben opgetreden mochten Emily Nokes, Eric Randall, Bree McKenna en Lelah Maupin nu zichzelf komen presenteren in het echte Vera. Dit in het kader van het nieuwe album ‘This Mess Is a Place’ waarvoor de band een flink deel van Europa bezoekt. Het is opmerkelijk dat de band nog niet eerder in Vera stond, want al ruim meer dan tien jaar wordt flink aan de weg getimmerd en het pas uitgekomen album is alweer het vierde vol met kleurrijke catchy feministische pop-punk. We gebruiken de accurate omschrijving die Vera geeft maar even graag. De basis van de band ligt in een ontmoeting tussen drummer Lelah Maupin en het enige mannelijke lid gitarist Eric Randall, waarna al snel ook bassiste Bree McKenna en zangeres Emily Nokes ten tonele verschenen en Tacocat een feit is. Nu dan eindelijk de Groninger poptempel is bereikt opent het gezelschap met een heel andere bestemming. ´Bridge to Hawaii´ een nummer van het album ´NVM´ uit 2014 is lekker, catchy en dansbaar en eigenlijk onmiddellijk één van de mooiste van de hele avond. Een fijne rustige binnenkomer en met ´The Internet´ van het album ´Lost Time´uit 2016 gaat het tempo al omhoog om dan met ´Hologram´ in 2019 uit te komen bij het openingsnummer van het nieuwste album. Tot dan heeft Nokes eigenlijk alleen de titels genoemd en opgemerkt dat ze blij zijn in Vera te mogen optreden, maar voor ´Dana Katherine Scully´ wordt het iets inhoudelijker. Het gaat over The X-Files. Toch aangekondigd als feministisch en kritisch zijn de aankondigingen kort en charmant. Duidelijk is de band zeer vereerd hier op te mogen treden en iedereen wordt daarvoor bedankt. Het meest kritisch is nog een aankondiging over het roken van wiet door Randall voor het nummer ‘Volcano’, maar ook dat is legaal in Seattle en doet geen wenkbrauwen fronzen in Groningen. Een nummer dat opgedragen wordt aan de dames die in hun periode zitten in die maand, levert onmiddellijk vrolijk opgestoken handen op van menstruerende vrouwen. Schokken wil nog niet lukken, maar het is wel heerlijk dansbaar, aanstekelijk en met de extravagante outfits vrolijk en kleurrijk. Steevast met een tamboerijn blijkt Emily Nokes een prima zangeres die met het grote gebaar vol energie over het podium danst en zit de rest van de band degelijk in elkaar met Maupin als krachtige motor. Lekkere nummers als het inderdaad kritische ‘New World’ over de huidige politieke situatie in de VS, het sixties aandoende ‘The Joke of Life’, met prima baswerk van Bree McKenna of ‘Rose-Colored Sky ‘met een gretig spelende Randall bevallen en na ‘Volcano’, van de uit 2012 stammende EP ‘Take Me to Your Dealer’ is ook ‘I Love Seattle’ en het rustigere ‘Crystal Ball’ nummers die er op het einde van het concert er uit springen. De afsluiting komt dan met fel gespeelde ‘I Hate the Weekend’. Gewoon een lekker concert van Tacocat, goed en degelijk in elkaar gestoken en vooral fijn ongedwongen en dansbaar en dat gebeurde dan ook volop.
Tacocat komt een beetje thuis in Vera
