LET OP: Door de ontwikkelingen rondom het Corona Virus en de vele afgelastingen die T. Nile hierdoor kreeg is de totale toer voor dit moment komen te vervallen. Er wordt gezocht naar een latere datum!
Foto: Laurie Beaten
GALIANO ISLAND – Er gaat een veerboot van de Tsawwassen Ferry Terminal in Vancouver naar Sturdies Bay op Galiano Island in Canada. Op het dek zijn een grote muts, sjaal en handschoenen geen overbodige luxe in de Canadese maart zon, hoewel een groot deel van de vaart ook in Amerikaanse water wordt afgelegd. Al snel is het groene eiland in beeld. Galiano Island ligt haast op de grens van Canada en Amerika tegenover Vancouver in de Strait of Georgia beschermt tegen de Noordelijke Pacific door Vancouver Island in British Colombia. Op het eiland woont T. Nile. T. Nile is de naam waaronder Tamara Nile zich afficheert als artiest. De Canadese singer-songwriter komt naar Nederland voor een aantal optredens. Op vrijdag de dertiende maart tart ze het ongeluk om bij Peter en Leni in Steendam haar prachtige liedjes te brengen voor een aandachtig luisterend publiek.
Na een uurtje is de overtocht gemaakt. Tamara Nile nestelt zich om haar verhaal te vertellen. “Op de komende toer”, vertelt ze over haar aanstaande reisplannen, dus ook bij Peter en Leni, speel ik solo, maar in mijn “one woman band” setup. Ik speel gitaar en banjo en heb een geinige setup, waardoor ik ook nog percussie met mijn voet en de mondharmonica kan bespelen. Ik integreer daarnaast ook nog elektronica, maar het is de moeite waard om de show te komen bekijken om te zien hoe ik dat allemaal klaarspeel en natuurlijk om de muziek te beluisteren.” Dit idee heeft ze niet van een vreemde. Haar vader was vermaard als “Dan The Man, The One Man Band”. “Ik ben echt geboren in een muzikaal gezin. Mijn beide ouders zijn muzikanten. Elke avond als de kinderen naar bed waren, pakten ze hun instrumenten en vielen wij in slaap bij het geluid van hun twee aan het jammen. Muziek was de gewoonste zaak van de wereld en ik heb me pas heel veel later gerealiseerd dat dit niet in elk huishouden het geval is. Het was voor mij dan ook geen keuze of zo om muzikant te worden. Het was altijd al zo geweest dat ik wist dat ik dit ging doen. Ik heb me er tegen verzet hoor`, biecht ze dapper op. “Ik heb geprobeerd op de universiteit geesteswetenschappen te studeren. Ik raakte er depressief van en een studiebegeleider heeft me toen geholpen om in te zien dat voor mij de muziek de weg was uit de depressie. Het is advies waar ik hem tot de dag van vandaag dankbaar voor ben. Het jaar daarop ben ik muziek gaan studeren en ik heb eigenlijk nooit meer om gekeken.”
Het vermogen om met muziek haar sombere stemmingswisselingen te kunnen dresseren en sturen blijkt een mooi edoch bitter bruggetje naar het onderwerp songwriting. Tamara Nile stipt aan, hoe juist dat element een belangrijke drijfveer voor haar is geweest. “Ik ben begon met het schrijven van liedjes uit noodzaak om om te kunnen gaan met, dat realiseer ik me nu, angsten en depressie”, vertelt ze open. Dat begon toen ik een jaar of 9 of 10 was en dat werd erger in mijn puberjaren. Ik ontdekte dat ik door liedjes te schrijven en ze te spelen, ik mezelf gerust kon stellen. Daarbij kwam nog de bonus dat de muziek me hielp aan een identiteit en het vertrouwen om vrienden te maken. De laatste tijd schrijf ik vaak samen met andere songwriters en dat is eigenlijk een heel nieuw terrein voor mij. Ik hou er van. Gedachten die samenkomen en, mits ze resoneren, zoveel creatiever en krachtig kunnen zijn dan de som der delen. Als ik alleen schrijf heb ik verschillende manieren. Ik improviseer vaak op dat moment en neem het op met mijn telefoon. Dan luister ik het later terug en zorg voor een goede redactie als ik dat nodig vind. Het kan ook zijn dat ik eerst de tekst schrijf, of de melodie of akkoorden en daarna aan het werk ga om de delen die nog missen te vinden. Het is een heel vloeiend proces. In de loop van de jaren heb ik honderden liedjes geschreven, voornamelijk op gitaar, banjo of piano, maar ook heb tracks gemaakt met behulp van elektronische instrumenten en door programmeren.”
Muzikaal zit T. Nile in de Americana, of zoals het vaak preciezer wordt omschreven als een onmogelijke mix van Americana en Dream Pop, maar ook Renegade Folk gebruikt ze wel als omschrijving, maar dat dekt inmiddels lang de lading niet meer. “Mijn ouders zijn erg invloedrijk geweest in het ontstaan van mijn sound, door het spelen van de traditionele roots tradities van de Amerika’s. Ik heb veel gereisd en daar ben ik geïnspireerd geraakt door elektronische muziek van Philip Glass tot Krafwerk.” We stippen nog even die verschillende manieren om liedjes te schrijven aan met behulp van banjo, gitaar maar ook synths en Ableton. “Het componeren op verschillende instrumenten heeft zeker zijn effect op hoe de song er uit komt te zien”, constateert Tamara Nile, “en het opent verschillende deuren van je creativiteit in je hersens. Ik ervaar dat als ik werk aan een track op Ableton, dan worden het meestal meer upbeat en hypnotische liedjes, dan als ik schrijf op de gitaar waar ik dan toch in het gebied van de rootsmuziek terecht kom. Het is heel erg leuk als je een lied op de banjo hebt geschreven om dan te kunnen zien wat ik met Ableton kan bereiken met dat lied en andersom natuurlijk en juist daar is het vaak waar de echte magie begint voor mij. Ik hou er van de muzikale conventies uit te dagen. Ik hou van het samenvoegen van sounds, instrumenten en teksten die elkaar anders nooit zouden tegenkomen. Het stimuleert mijn inspiratie en gedachtegoed op een manier wat voorspelbare muziek nooit zou kunnen bewerkstelligen. Ik gedij op het proces van muzikale innovatie.”
Muzikale innovatie dat zou je misschien verwachten in Vancouver of even verderop in Seattle over de Amerikaanse grens, maar toch niet op het beboste eiland, met een berg en wandelpaden. “Als je woon in BC, dan gaat het over de oceaan, bergen en wouden. En regen!”, stelt de artieste resoluut, hoewel juist die dag de zon schijnt. “Het regent hier heeeeeel erg veel”, benadrukt ze. “Er is hier zoveel natuurlijke schoonheid, dat laat je creativiteit niet ongemoeid. Soms mis ik wel de culturele dichtheid van een meer stedelijke omgeving. Ik ben daarom ook blij dat ik straks op tournee kan in Europa om deze reden en nog een paar andere.” Toch is Tamara Nile nauw verbonden met haar geboorte eiland dat ze een periode achter zich liet, maar naar wiens oevers ze toch weer keerde. Ze buigt voorover en fluistert haast. “Ik ben per ongeluk hier weer terecht gekomen op Galiano……. Ik kwam terug om me hier even terug te trekken en mijn creativiteit te ontplooien. De bedoeling was een maand, maar ik dacht nou nog een maand er achteraan plakken dat moet kunnen…. ineens waren dat vier jaar! Ik denk dat ik al een hele tijd eraan toe was om Vancouver achter me te laten. Ik ben te gevoelig om altijd maar gestimuleerd te worden door menselijke zaken, zoals lichten, geluid, geuren…Ik koester dat waar ik nu ben, waar Moeder Natuur nog onaangevochten heerst en mijn zintuigen bedanken me daar elke dag voor.” Wat dat betreft zal T. Nile zich thuis voelen aan de boorden van het Schildmeer in Steendam.
In Steendam kan ze nog een vuurtje stoken op het strand verwijzen we naar de titel van haar laatste album. “Zou je die willen recenseren”, kijkt ze verwachtingsvol. “’Beachfires’ is ontstaan uit een samenwerking met Brent Sadowick, die ik in 2015 heb leren kennen. Hij is een elektro music producer, vooraanstaande youtuber en de eerste keer dat we elkaar ontmoeten, zaten we direct samen liedjes en tracks te maken. Brents kunde in muziekproductie is erg complementair aan de mijne en direct toen we serieus gingen samenwerken, kwamen de liedjes en de opnames in een vloedgolf uit ons. ‘Beachfires’ heeft een heel andere sound dan bijvoorbeeld een album als ‘At My Table’ dat ik eerder uitgaf. Dat komt omdat ik altijd nieuwe creatieve wegen bewandel. Ik zal ook absoluut nog meer akoestische folkachtige albums uitbrengen en ik wil ook heel graag meer dream-pop electronic muziek gaan doen. Ik verwerp het idee dat het het één of het ander moet zijn. In de woorden van Walt Whitman: “I am large, I contain multitudes”.” We informeren wat ze dan nog op de planning heeft staan. “Heel veel dingen”. Ze doet een eerste vinger omhoog. “Een stripped down atmospheric singer-songwriter album”, Tweede vinger: “een renegade folk / outlaw country album, een vocal jazz album, een blues album, een album voor kinderen, een indie electro-pop album.” Zes vingers heeft ze inmiddels omhoog gestoken als ze lacht: “Moet ik doorgaan?” Dan besluit ze het gesprek met “Als ik stop met muziek maken dan is de kans groot dat ik dood ben.” We schrikken, vrijdag de dertiende maart hé, weet je nog wel.