SCHIPBORG – De Groningse band Them Dirty Dimes heeft zich in korte tijd opgewerkt tot één van de meest populaire acts in het festivalcircuit. Dat is op zich niet zo verwonderlijk, want de band steekt goed in elkaar en brengt zeer aanstekelijke old fashioned swingende Americana. Onlangs stond de band voor een mini optreden bijvoorbeeld op het Bevrijdingsfestival Groningen op een ongelukkig tijdstip, maar op het Festival der Aa in Schipborg kreeg het gezelschap een mooi podium in een lekker zonnetje op een fijn tijdstip en een ruim bemeten publiek. Ruimte en tijd die zanger Gijs de Groot met zijn kompanen multi-instrumentalist Johan Stolk, drummer Wessel de Vries, contrabassist Anne de Vries en trompettist Joas Zuur optimaal gebruikten om een lekker prima en strakke show neer te zetten. Het loont zich om veel op te treden, want elke keer zit de band weer net iets beter in elkaar. Deze drukke festivalzomer die deze broederschap door het hele land voert is mede te danken aan het uitstekende album dat de band vorig jaar uitbracht. Retro Americana met invloeden van blues, country, jazz en een jaren ’20 sausje is populair en gebracht door de Groninger mannen, zou je ze zo kunnen verwisselen met een Amerikaanse band. Op het Festival der Aa podium vlogen De Groot cum suis uit de startblokken met ‘Bed and the Bottle Blues’. Het was midden op de dag, maar onmiddellijk nam Them Dirty Dimes je mee door de verborgen deuren van een jazzclub in de late uurtjes tijdens een Amerikaanse warme nacht in de jaren van de drooglegging, waar de keuze tussen het bed en de fles prangend is en de trompet van Joas Zuur dat onderstreept. Frontman Gijs de Groot is een uitstekende verteller. Met korte introducties zet hij een nummer neer en daar mag hij nu en dan zelfs nog wel iets meer tijd voor nemen. ‘Northern Gals’ bijvoorbeeld is een nummer Noordelijke dames tijdens de bevrijding. De sfeer kwam er echt in bij de ‘Jake-Walk Shuffle’, een jump blues nummer dat zich leent om op te swingen en wat verwijst naar de periode van de drooglegging en de slinkse manieren om die te omzeilen, wat een lekkere vlotte mee klapper is. Prachtig was ook ‘Strange Sounds’, een nummer dat rustig begint maar eindigt met vocaal vuurwerk van De Groot en Johan Stolk, waar de trompet van Zuur zich heerlijk bijvoegt. Een nummer dat begint met mysterie, maar eindigt met onweer aan de horizon. De set list zat fijn in elkaar met mooie mood swings en een variatie in tempo en stijlen die prima bij elkaar werden gehouden. Na het doem scenario werd de lucht werd geklaard met humorvolle en sprankelende ‘Bold & Alone’ en het vlotte ‘Fat Chance’, een nummer met gypsy invloeden. De echte hoogtepunten van het optreden aren tot het laatst bewaard. Het lekker tegen de country leunende ‘Baby in Babylon’ is prachtig en Johan Stolk dook spontaan zijn publiek in. Het titelnummer van het album ‘In Gold We Trust’ heef een mooie ontwikkeling naar een prima robuustheid en ‘Passing By’ geeft Joas Zuur nog een keer de kans te schitteren op trompet en heeft als nummer weer een lekkere zwaarheid en dat klopt ook wel, want het is geïnspireerd door de muziek die klinkt bij de begrafenis processies die door New Orleans trekken. Dan neemt de band een risico. Johnny Cash zijn iconische ‘Folsom Prison Blues’ als uitsmijter. Daar heeft al menig band en artiest zijn tanden op stuk gebeten, maar Them Dirty Dimes glorieert juist met een eigen versie. Wederom een prachtig optreden, maar het zou ook fijn zijn om ook wat nieuwe nummers op de set list te zie verschijnen en te kunnen proeven van welke richting de band op gaat. Voorlopig dans je nog even deze festival zomer in de nachtclub in een lekker zonnetje.
Swingen in de nachtclub met Them Dirty Dimes
