Het probleem met het recenseren van jeugdhelden is dat je oog in oog met ze komt te staan. Het is niet als jeugdige fan dat je naar hun werk kijkt, maar met een kritische blik. De artiest van toen kan inmiddels een schim zijn van wat toen zo aantrekkelijk en aansprekend was of…… misschien nog wel completer, gerijpter en beter in touch met de onderwerpen die hij of zij in de liedjes als onderwerp heeft gekozen. In het geval van Suzanne Vega is gelukkig het laatste het geval. Als onderkoelde folkzangeres maakte ze zo’n 30 jaar geleden veel indruk met ‘Luka’, ‘Tom’s Diner’ en vooral ‘Marlene On The Wall’ een aantal andere prachtige songs waarin ze doorbrak van haar eerste twee albums. Uiteraard zat ze niet stil in de tussenliggende jaren. Een ontspannen en nog veel meer tot wasdom gekomen Vega ontmoeten we in het befaamde New Yorkse Café Carlyle, waar ze een live album begin 2019 opnam. ondersteund door haar vaste gitarist Gerry Leonard die ook het album produceerde, bassist Jeff Allen en toetsenist Jamie Edwards. Op de opnames een zangeres die niet meer naar perfectie streeft, maar naar emotie en heel prettig, haar liedjes hebben geen enkele zeggingskracht verloren en zijn nog bijzonder relevant. Het onderkoelde is er vanaf. Op de plaat een relaxte gastvrouw die haar toehoorders muzikaal omarmt en heel fijn zijn ook de praatjes en aankondigingen meegenomen in zijn totaal, wat het gevoel alsof je er bij bent bijzonder versterkt. Het album gaat van start met de bekende songs als ‘Marlene on the Wall’ en ‘Luka’, wat heerlijke nummers zijn. Als trotse New Yorkse neemt Vega je dan mee naar haar stad in ‘New York is a Woman’ met oog er voor dat de stad ook zeker niet altijd een lady is. Het is één van de nummers, waarin haar uitstekende begeleiding onopvallend een hoofdrol op zich neemt. Als zangeres heeft de stem van Suzanne Vega in de loop der tijd meer diepte, maar haken en ogen, gekregen. Haar intro’s zijn prachtig. Voor ‘New York is A Woman’, maar ook het verhaal pover Frank Sinatra en Ava Gardner voor het prachtige ‘Frank and Ava’, een pareltje dat veel minder bekendheid geniet. Erg mooi is haar cover van ‘Walk on the Wild’ side van Lou Reed, dat een prachtige interpretatie krijgt en een mooie herinnering vooraf. Haar eigen nummers blijven ook prachtig. ‘Gypsy KK’ of ‘Pornographers Dream’ zijn uitstekend en echte Vega liedjes, even als ‘Ludlow Street’, en prachtige diepgevoelige nummers als ‘Cracking’, en ‘Some Journey’. Bij vlagen iets kan iets minder ‘NY is my Destination’ bekoren, dat ze schreef voor een toneelstuk en dat theatrale heeft, wat minder de stijl van Vega is. Toch is het ook over de breedte een prachtig album, vaak folk, maar ook met de nodige rock invloeden. Met ‘Tom’s Diner’ en ‘Tombstone’ bewijst ze naar het einde nogmaals hoe goed ze is als songwriter. Veel oudere liedjes van haar eerste album hoewel fenomenale liedjes als ‘The Queen and the Soldier’ en ‘Undertow’ node gemist worden en nog iets meer nummers van haar latere werk was prettig geweest, maar dan zit je alweer aan een dubbel album of een deel 2. Suzanna Vega is nog even relevant en prachtig als bij haar debuut in 1985 en haar stem heeft alleen maar gewonnen aan kracht.
Suzanne Vega – An Evening of New York Songs and Stories
