Amy Green, Becca Biggs en Camille Giglio uit Maine vormen samen Sugarbush. Deze band uit Maine in de Verenigde Staten brengt hartverscheurend mooie Indië-rock, folk-rock en Americana. In 2016 bracht dit trio het live in de studio opgenomen ‘Fresh From The Woods’ en nu is er de opvolger ‘Matriarch’. Dit nieuwe album begint overweldigend met het prachtige ‘Raising a Man’ en het zo mogelijk nog mooiere ‘Seventeen’. Liedjes die onmiddellijk hun klauwen tot diep in je hart uitstrekken en al de emotie die opgepakt zit in die liedjes erin giet. Heerlijk. De band kent zijn oorsprong rondom een kampvuur. Camille Giglio wilde de cello uit haar jeugd weer oppakken en kwam in contact met de buurvrouwen Amy Green en Becca Biggs. Biggs, brengt daarbij haar banjo in en Amy Green haar gitaar en alle drie zingen ze. De zang is prachtig. Heerlijk schuurt het, knabbelt het, irriteert het en is het krachtig. Onderscheidende zang die onverschilligheid onmogelijk maakt. In een nummer als ‘Down Below’ heeft deze zang een tegenhanger heeft in de prachtige cello van Giglio. Het is zang, vaak driestemmig, die wat met je doet. Die indruk maakt. Daarnaast weten de drie dames ook hun liedjes te schrijven. Liedjes als ‘You Don’t Seem To Care’ en ‘Windfall’ zijn bijzonder fraai. Sugarbush is ook het verhaal van een soort tweede loopbaan. Alle drie de dames hebben een gezin en hebben daarnaast een andere loopbaan, zoals voor Giglio een kookschool. Deze kans wordt met beide handen aangegrepen. De zang doet nu en dan denken aan Freakwater. Een flinke aanbeveling. Mooi en vlot is ‘Coywolf’. Aan diepgang en emotie geen gebrek. ‘Home’ opent met een tokkelende banjo voor de cello in valt en de gitaar en zang. Het is een combinatie die werkt. Het is één van de rustigste nummers, maar erg gevoelig. Dat gaat nog een graadje dieper in ‘Heroin’ gevoelig tot het punt dat luisteren je fysiek zo raakt dat het haast zeer doet. Zo wil je de muziek hebben. Met dertien nummers is er volop te genieten van liedjes als het vlottere ‘Mother’s Reckoning’ en ‘Dark Door’ voor het afsluit met letterlijk een valse noot met ‘Hypermasculinity’. Een fenomenaal album van Sugarbush.
Sugarbush – Matriarch
