GRONINGEN – Het ene moment sta je bij Sturgill Simpson naar een traditioneel country liedje te luisteren met een traditionele snik in zijn stem, het volgende moment heb een ‘wall of sound’ en een explosie van het instrumentarium op het podium bij de opkomende countryrockster. Het maakt het concert van de Amerikaan met zijn band een rollercoaster. De opening is stevig, maar even later zit je midden in een droevig liedje. Simpson heeft nagedacht over zijn setlist. Liedjes worden op deze manier mooi gekaderd. Een beetje country, een beetje bluegrass en en snufje rock. Veel eigen werk en een covertje her en der. Dat alles in een enorm tempo. Nagenoeg geen nummer krijgt een aankondiging. Na een nummer of drie is er even tijd om het publiek te begroeten en vlak voor het einde om de band voor te stellen, verder is het spelen, spelen, spelen. Mooie energieke liedjes, de teksten zijn minder te verstaan onder andere omdat Simpson nu en dan nogal binnenmonds zingt. Bij country tellen de teksten toch ook. Zijn uptempo liedjes kennen vaak grote instrumentale gedeelten, waar de uitstekende drummer van zijn begeleidings formatie het tempo opschroeft en opschroeft tot een uitbarsting van geluid. Mooie liedjes als ‘Livin the Dream’, maar als hoogtepunt is toch ‘Railroad of Sin’ met zijn energie en kracht. Op andere momenten wordt het welhaast experimenteel. Alles valt stil in het nummer behalve de drums en een jengelende piano. Het blijft allemaal prachtig met vooral de energie die het uitstraalt. “We hebben een kwartiertje extra”, weet Simpson er nog tussen te frommelen, het feest gaat nog even door. Voor wie een concert verwacht met klassieke country, die komt slechts deels aan zijn trekken. Sturgill Simpson is meer dan dat.
Sturgill Simpson houdt het tempo hoog
