EMMEN – In haar dagboek schreef Esther de Jong vroeger over jongens en hoe stom ze wel niet deden. Daarna werd haar leven meer diffuus en wist ze eigenlijk niet meer waar haar notities en liedjes over gingen. Ja, over verdwalen, want dat deed ze constant in het leven. Ook muzikaal was ze zoekende en verscheen zelfs in een overigens erg leuke en goede elektropop band met humor en danspasjes. Nu is ze terug in haar dagboekliedjes en die zijn van een enorme verstilde schoonheid en weten zo te roeren dat je er rustig een stille traan bij mag wegpinken als je samen de De Jong ergens in een hazenleger, metersdiep onder de grond niet meer de weg weet. Haar optreden in de Bibliotheek bij de Popronde in Emmen toonde een artieste die zichzelf terug vindt, maar die nu en dan verdwalen stiekem ook best wel leuk vindt. De Friezin opende na een haastig in tien happen verorberde soep haar set met ‘Van Mij’. Een liedje dat ze zeer gevoelig brengt en waarin ze haar twijfels en angsten een stem geeft. Die stem geven doet ze niet alleen met haar prachtige poëtische teksten, waarin het absurdistische om elke hoek verborgen ligt, maar ook in de klank van haar stem en de blik in haar ogen. Haar ogen die ze deze keer gebruikt om al haar toeschouwers het optreden in te trekken door je soms lang en indringend aan te kijken, waardoor je nog verder voorop je stoel terecht komt om maar niks te missen wat ze je te zeggen heeft. Een vrouw achter de zangeres schuift wel heel erg dichtbij en een tekst naast het podium in de Bibliotheek is wel erg van toepassing: “De mooiste reis is de reis in jezelf”. Haar introducties zijn vintage De Jong, grappig, maar met ook nu een zoekende ondertoon. De Jong vervolgt met ‘Haas’, een prachtig hoogtepunt in haar aanbod deze dag. Een nummer met een fraai loopgebruik, een toevoeging die ze uitstekend beheerst. Ook ‘Metersdiep’ is zo’n nummer over wegzinken, maar het staat ook voor de vele lagen die ze in haar liedjes heeft. Ze begint het nummer met een lange gespannen stilte, waarbij ze in het midden laat of dit bewust is of juist dat ze even niet weet wat te zeggen. Als het bewust is, weet ze prachtig de spanning op te opbouwen. Het hoogtepunt is echter deze middag ‘Dwalen’, een lied waarin de verandering van rol een groot aandeel heeft. Wie in de relatie tussen twee mensen speelt het spel. Wie is het slachtoffer en wie de dader, is de twijfel oprecht of een voorwendsel. Een hoogtepunt met grote H, wat ze soms als lijdend voorwerp vol angst zingt en soms als agressor met felheid en dominantie. Tegenwoordig vertaalt ze ook andermans werk naar De Jong liedjes. Dat werkte met ‘Kom en Zie’ prachtig, maar als ze na haar eigen liedje, het wederom zo mooie ‘Verspilde Tijd’, afsluit met ‘Pa Pa Power’, een liedje over zaken die in je hoofd spelen, oorspronkelijk van Dead Man’s Bones voelt dat nog net, hoe mooi ook, als de vreemde eend in Esther de Jong’s bijt. In dat liedje mag ze nog wat verder verdwalen. Maar een schitterend intiem en heel gevoelige concert is het.
Stil een traantje wegpinken bij Esther de Jong
