GRONINGEN – Schaars gekleed, dat is het eerste wat iedereen je zal vertellen die een show van The Soap Girls heeft bijgewoond. De Zuid-Afrikaanse band bestaande uit gitariste en zangeres Noemie Debray, drummer Sam Ogden en de uitermate lenige bassiste Camille Debray laat zich op het podium niet in de weg zitten door kleding. Ze brengen hun punkrock zonder belemmeringen. Met deze act willen ze aangeven dat het gaat om vrijheid. Als je in je blote bips op het podium wil staan, laat je niet tegen houden door conventies, regelgeving en andere zaken die de maatschappij of de overheid of welke andere instantie dan ook je meent te moeten opleggen. Stel vragen bij de belemmeringen die worden opgeworpen door de wereld waarin je leeft om je vrij uit te drukken. Bij het betreden van het podium sprak Camille Debray dan ook een waarschuwing uit. Voor mensen die zich ongemakkelijk hierbij voelden was het wellicht verstandig om Lola in Groningen op dat moment te verlaten. Dat deed overigens niemand, want de show die de band precies een jaar geleden op dezelfde locatie gaf heeft inmiddels haast legendarische proporties aan genomen in de overlevering. De boodschap werd onderstreept door ‘Step Outside’ het openingsnummer van de show waarin beide dames er vol met regelmatig gestrekt been invlogen op het ritme van het drumwerk van Ogden en flinke portie punk en rock. De passie voor deze vrijheidsdrang vertaalt zich in vaak sterke songs over de maatschappij in al zijn geledingen, zoals over serial killer ‘Johnny Rotten’ of oppassen voor de regering in ‘Mind The Government’ en drugs waarin drummer Sam op de hack wordt genomen in ‘Sam’s On Crack’. Tussen de nummers door houdt met name Camille Debray lange betogen over hoe je je vrij kan voelen en je de ketenen die de maatschappij je oplegt af kunt gooien. Daarin zou ze iets puntiger kunnen zijn, want af en toe ratelt dat door al die passie te lang door en raakt de vaart even uit het optreden. The Soap Girls hebben door deze houding en door het naakt, maar vooral een grote mate eigenzinnigheid niet altijd de wind mee gehad. Ergens op een plank bij een platenmaatschappij liggen nog een aantal albums die niet zijn uitgebracht en pas toen de band onder dit contract uitwas konden ze muziek maken hoe zij het hadden bedoeld. Dit is felle maar dansbare punk en rock. Camille en Noemie Debray wisselen daarbij de leadzang en beschikken beide over degelijke en goede stemmen. Daarnaast zijn het prima muzikanten. Onopvallend is Sam Ogden echter één van de sterke punten van de band met zijn drijvende drums die het tempo opstuwen. ‘Chains’ is stevig maar mooi net als ‘Original Sin’ en ‘Society’s Rejects’. Met erg veel passie wordt een prima show neer gezet, met glitter en verborgen boodschappen in tekeningen op lichaamsdelen. Het publiek wordt steeds maar weer bij de show betrokken, maar nog het meest in ‘Bad Bitch’ als een vijftal mensen uit het publiek wordt gevraagd de zang te verzorgen. Dan gaat tegen het einde de apparatuur stuk. Rook komt uit een amp. De geluidsman verzekert na grondig onderzoek dat één liedje nog wel kan. Met een overweldigend ‘Champaigne Cocaine’ wordt een avondje zingen over de vrijheid afgesloten. Een show die veel overeenkomsten had in de setlist met vorig jaar, maar een nieuw album is onderweg, dus uitkijken naar de volgende show, maar niet voor de gevoelige ziel.
Sterke show The Soap Girls doet je vragen stellen
