BORGER – Vijf enthousiaste New Yorkers maakten er met de bezoekers van Van Slag een feestje van. Hollis Brown stond enthousiast en ‘eager’ op het podium van de plaatselijke kerk omgebouwd tot horeca gelegenheid annex podium. Een plaatselijke vlavlip met biologische yoghurt had de bandleden energie te over gegeven. Met tempo pompte de band de nummers de zaal in te beginnen met het krachtige ‘Ride on the Train’ en het mooie ‘Gypsy Black Cat’ kwam de band uit bij het prachtige ‘Virginia’ en de cover ‘She Don’t Love Me Anymore’ voor met ‘Some Day Soon’ een broodnodige adempauze werd ingelast. Hollis Brown is een stevig rockende rootsband met veel bleusinvloeden, her en der valt wat soul te ontwaren of wat folk en swing. Deze avond domineerden de gitaren en drums en vielen bij tijden de basgitaar van Dillon Devito en de toetsen van Adam Bock volledig weg. Dat was jammer. Mike Montalli is een ontwapenende slungelige frontman die met zijn zang af en toe de grenzen opzocht, maar aan de goede kant bleef. In sommige vooral rustigere nummers bewees hij een zanger te zijn die ook prima de emotie in zijn stem kan brengen en dat eigenlijk wel vaker mag doen. Montalli was ook een fijne frontman met nu en dan fraaie info van het podium en die het publiek bij het optreden wist te betrekken. In Jonathan Bonalli heeft de band een sterke leadgitarist die in nagenoeg elk nummer de kans kreeg met een solo te imponeren. In ‘Rain Dance’ kwam die kans voor drummer Andrew Zehnal. Fraaie afwsselende nummers met steeds die krachtige sound. De swingende single ‘Run Right To You’, het countryachtige ‘Steady Ground’ en met ‘Don’t Wanna Miss You’ weer een zeldzaam rustpunt. Een sterke fase was er met het prachtige ‘Blood from a Stone’, een absoluut hoogtepunt, direct gevolgd door het schitterende ‘3 Shots’. Stevig en bleusy werkte de band naar het einde toe met ‘Walk on Water’en het zeer fraaie ‘Street Jam’. Met een staande ovatie liet het publiek weten nog niet klaar te zijn met Montalli c.s. Op één hebberige individu na die het podium opspoot om de setlisten te kapen. Gelukkig wist de band, ondanks dit stukje disrespect, de toegiften uit het hoofd. Na ‘Doghouse Blues’, had de band met ‘John Wayne’ een lied met niet alleen een sterke boodschap, maar ook het abslute hoogtepunt. Met Beck op piano en de zang van Montalli aanvankelijk was het een kippenvel moment zo mooi. Daarna viel de band in voor nog maals een spetterende finale.
Sterke show Hollis Brown in Borger
