STEENDAM – Boute uitspraken van uitbater Peter van Zeijl in de aankondiging van West of Eden voor het optreden van deze formatie bij Peter & Leni in Steendam. Er zou in Europa en wellicht nergens ter wereld een betere band zijn om de hedendaagse Britse Folk te vertolken. Het was een gelukje dat de heren en dame Zweeds waren en onze taal niet machtig, want daarmee werd de verwachting voor het concert wel erg hoog opgeschroefd. Maar, de vergelijking is uiteraard niet te maken, een erg fijne folkband is dit Zweedse orkest zeker. De band is 20 jaar begonnen met covers van The Pogues en The Waterboys, maar heeft de rauwheid van deze formaties omgezet in een krachtige folk, maar ook met erg gevoelige momenten. Het optreden begon met mooie uitvoering van ‘Sycamore Bay’. Het eerste deel voor de pauze had wat als thema emigratie. Veel liedjes hadden te maken met reizen of juist niet. ‘Greenfields of Clover’ was erm mooi, maar het meeste indruk maakte de band toch in liedjes als ‘My Kind Of Town’ en ‘Look to the West’. In de folk wordt vaak stilgestaan bij de Ierse landverhuizingen naar de Verenigde Staten, maar ook uit Zweden zijn veel mensen vertrokken. West of Eden heeft dar een album over gemaakt met ‘Look to The west’, maar ook het mooie ‘The List’ en ‘Rainy Town’ over de achterblijvers in Gothenburg. Het deel werd afgesloten met ‘Tekla’s Tune’ opgedragen aan een tante die jong emigreerde, maar na het overlijden van haar man terugkeerde naar Zweden. Zelf reizen de muzikanten ook al 20 jaar rond en daar werd bij stil gestaan in het laatste nummer voor de pauze ’20 Years of Travelling’. Een erg fijne band met mooie verhalen. De leadzang in handen bij Jenny Schaub, die daarnaast ook met haar fluit en accordeon veel toevoegde, en Martin Schaub was prima en degelijk. Lars Broman bood daarbij mooie intermezzo’s met zijn viool, net als ook bassist Martin Holmlund drummer en bodhran speler Ola Karlevo en gitarist en mandoline speler Henning Sernhede zich uitstekend van hun taak kweten, waarbij wel moet worden opgemerkt dat af en toe met name de electrische gitaar wel erg dominant was door het volume. Na de pauze ging het verder op de ingeslagen richting. Fraaie liedjes en nu en dat een instrumentaal stuk. In dit gedeelte wel het mooiste lied van de middag ‘Safe Crossings’ dat heel erg dicht tegen de Americana aankroop. West of Eden is een erg goede degelijke band die bewijst dat goede Britse folk ook van elders komt.
Sterke folk met West of Eden
